Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten. Het is op mijn bijzonder lijf geschreven. Om met de deur in huis te vallen, ik heb een fantastisch lijf. Zo eentje dat in staat is om het één en het ander te doorstaan. T’hee zijnen dienst al bewezen, zou mijn meme zeggen.

Het thema is maskers af, en af gaan ze. Ik heb een syndroom. Een syndroom dat de naam kreeg van een zekere Mijnheer Marfan. Ge kunt dat googelen en dan lees je meer over skeletmisvormingen, hartaandoeningen, overflexibiliteit, lange en smalle ledematen en nog meer fraais. Ik ga het hier niet allemaal oplijsten, ook niet wat ik wel en niet heb, dat brengt ons te ver binnen het thema van de dag. Feit is dat het syndroom een stempel drukt op “mijn uiterlijk”.

Ik was 13 toen het vermoeden voor de eerste keer geuit werd. Ik was net geopereerd aan een scheefgegroeide wervelkolom nadat het corset dat ik al 10 jaar droeg niet meer hielp. Nog eens 10 jaar later onderging ik, op aanraden van een vriendin die geneeskunde studeerde, een reeks onderzoeken. Er werden genetische testen uitgevoerd en meer dan 10 jaar werd er gezocht, maar niks gevonden. Ik viel in de 5% patiënten waarbij alles op een positieve diagnose wees, maar er geen mutatie op het DNA gevonden werd. Maar de laborantes hebben speciaal voor wijvenweek een tandje bij gestoken. Maandag 13 februari kreeg ik telefoon dat “het” gevonden werd. Het is nu dus officieel bevestigd. Ik heb het syndroom van Marfan.

Voor mijzelf verandert er niks. Ik wist dat ik het had. Je zou toch al ongelooflijk veel pech moeten hebben om bij wijze van toeval zoveel symptomen van een syndroom te verzamelen. Het verandert veel voor mijn kleine jongens, die we nu laten testen. Maar ook dit brengt ons te ver binnen het thema van de dag.

Het uiterlijk dus. Het syndroom zorgt er voor dat ik een lange, smalle ben. En dan ben ik mild voor mezelf. Ik word beschreven als lang en mager, te mager. Hier en daar zelfs op het knokige af. En dat zorgt al heel mijn leven lang voor blikken. Blikken die ik met opgeheven hoofd verdraag en aan kan omdat ik van jongs af aan de beautyqueen-in-het-diepste-van-mijn-gedachten strategie heb gevolgd. Ik zei het al, het thema is op mijn bijzondere lijf geschreven. Er zijn een aantal zaken die helpen bij het volgen van deze strategie. Ze hebben hierboven beslist om op het manke lijf een schone kop te zetten. Ik durf dat zeggen. Een fris gezicht doet wonderen jong. Dat helpt ook om het opgeheven hoofd vol te houden. En de ouders natuurlijk. Een niet te verwaarlozen invloed. Mijn papa heeft me lang wijsgemaakt dat ik een filmster in wording was en mijn mama heeft me nooit of te nooit het gevoel gegeven dat ik anders was. Maar ook dit brengt ons te ver binnen het thema van de dag.

En nu we bezig zijn, ik zal eens verduidelijken waarom er hier consequent een super voor de man wordt gezet, als ik het over mijn wederhelft heb. Niet omdat hij de meest romantische, knapste, liefste, attentste der mannen is, maar omdat ik me onder zijn handen niet alleen een beautyqueen, maar ook nog eens een topmodel voel. En ik kan u zeggen, dat is een klein wonder. En wonderen vallen niet binnen de thema’s van wijvenweek, maar is wel de ondertitel van mijn blog. Dus dit mag er nog bij.

Tot slot toch nog even het thema van de dag aansnijden, want voor de rest ben ik ook maar een heel gewoon meisje. Zo eentje die op haar achttiende verjaardag de tijd rijp vond om te starten met een dagcrème, die elke dag de half-krullende haren in bedwang probeert te houden, die verslaafd is aan haar pincet en het epileren van buiten de lijn groeiende wenkbrauwhaartjes, die schoon oorbellekes in haar oren steekt en die de wimpers verlengt met een laagje mascara. Met dit als resultaat. Kiekeboe!