Ik had een top 10 kunnen maken van mijn kleine kantjes, maar ik hou het bij een top 3, dat lijkt me al saai genoeg 🙂

• Ongeduldig. En het verergert met de jaren. Ik vind het zelf vooral storend als het tot uiting komt tijdens het moederen. Ocharm, mijn kleine jongens. Absoluut een werkpuntje, als ik heel streng ben voor mezelf.
• Lui. Maar dat verbetert precies met de jaren. Het heeft mijn eerste baas niet tegen gehouden om me aan te werven, nadat ik het tijdens mijn sollicitatiegesprek als negatieve eigenschap had aangehaald. Niks doen vind ik zalig, kon ik tot 4 jaar geleden zonder enig schuldgevoel. Het moederschap in combinatie met de nieuwe job deden het tij keren, maar ik mis het. Zo ongegeneerd languit in de zetel liggen, niks doen, niet de behoefte voelen om een bezigheid te zoeken, en gewoon “zijn”.
• Dwangmatig. Ik ben op mijn hoede voor onschuldige handelingen met een potentieel dwangmatig karakter (jah, psychologe voor iets hé), want ik geraak er moeilijk van af eens ze in mijn systeem geraken. Het moeten neemt de overhand. Een klein voorbeeldje. Ik hou al vanaf mijn 12 jaar elk cultuurgerelateerd ingangsticket bij, schrijf op de achterzijde met wie ik ging, en berg het op in de daarvoor bestemde blikken doos. Al 23 jaar, en al lang niet meer omdat ik het een tof idee vind, maar omdat ik het moet volhouden van mezelf. Ik heb het belachelijke idee dat ik er op een dag heel blij mee zal zijn. Ik stel me voor dat ik ooit in het rusthuis met de blikken doos op mijn schoot door mijn leven wandel, aan de hand van ingangstickets en de namen die achterop staan. En gij nu.