Gisteren namen we afscheid van ons meme. Op een heel persoonlijke manier, zoals ze verdiende. Met de perfecte muziek, en de juiste woorden. Ze zou trots geweest zijn.

Mijn bijdrage:

Meme, t’is Ineken. Toen ik je vorige zondag op intensieve zorgen een bezoekje bracht, vertelde je met heel veel moeite dat je over mij gedroomd had. In die droom had ik een briefje voor jou, en je wou het zo graag lezen, maar het viel in zee en je kreeg het niet te pakken. Ik heb een briefje mee vandaag, speciaal voor jou, en verzamel al mijn moed om het hier voor jou te kunnen voorlezen.

Ik ga je missen, meme. En ik niet alleen, we zijn met velen.

Ik ga de grote dingen missen. Je warmte, de gezelligheid en de rust die je uitstraalde. Je bezorgdheid, je oprechtheid, je optimisme en je eenvoud, je grote moederhart waarin plaats was voor veel meer mensen dan alleen je eigen kinderen, klein- en achterkleinkinderen.

Ik ga de kleine dingen missen, meme. Aanbellen bij nummer 11 in de Vijverstraat, alvast door de brievenbus kijken of je er aan kwam, wachten op je enthousiaste “eeeh, wie damme hier hebben”, als je de deur opendeed. Je hoge drempel opstappen, die trouwens enkel in de letterlijke zin hoog was, en je geborgen nest binnen wandelen.

Ik ga je frietjes missen, meme, met een stukske uit hespe, anjuunsaus en gesneeën witloof. En hoe je dat zo smakelijk kon zeggen. De complimentjes die je gaf, je eerlijke mening ook. Onze gesprekjes. Je verhalen. Je lieve glimlach.

Ik kan nog wel een tijdje doorgaan, maar ik wil je vooral bedanken meme. Voor je goede zorgen, samen met pepe, en voor de duizenden mooie herinneringen. Ik, en velen met mij, zullen er nog vaak met een warm hart aan terugdenken.