Dinsdag is in de running om onze cultuurdag te worden. Vorige week trokken we naar de Bozar (eerste kennismaking) om er de geweldige Tori Amos te zien. Ik ben al sinds mijn zestiende fan, vooral van haar beginjaren. Toch was het nog maar onze tweede ontmoeting nadat ik haar tien jaar geleden voor het eerst zag in Vorst. Die zaal ligt me niet, en Tori ook niet, vond ik toen. Geen memorabele avond. Vorige dinsdag was dat wel. Wat een zaal zeg, die Bozar. Wat een klank en de artieste was in haar nopjes, zo onder begeleiding van een 60-koppig orkest. Toch wil ik haar ooit pur sang zien. Zij en haar piano’s, in een zaal zoals de Bozar. Dat lijkt me het allermooiste. Misschien als ze binnen 10 jaar de 30ste verjaardag van haar carrière viert, misschien weet ze me dan echt te raken, zoals ze ooit op mijn 16de deed.

Van geraakt gesproken …

Gisteren stond The Broken Circle Breakdown in de Vooruit op het programma. De film zit 24 uur later nog steeds onder mijn vel. Zo’n intens, passioneel gebracht verhaal. En de muziek die de film draagt, fe-no-me-naal. Recht naar hart, buik en alles wat week kan worden van emotie. Pijnlijk schoon. We zaten een beetje lamgeslagen in onze zeteltjes tijdens de aftiteling, en we waren niet alleen. Ik heb alvast tickets besteld voor het concert in De Roma op 2 december.