Vijf maanden geleden had ik een gesprekje met mijn meme. Ons allerlaatste gesprekje, bleek achteraf. Eentje waarvoor ik heel dankbaar ben. We spraken een aantal zinnen uit, zij met haar ogen dicht, ik met mijn hand op haar schouder, naar voor geleund om haar woorden te begrijpen.
Of ze niet beter dood zou zijn. En of ze dat mocht zeggen. Ik zei van wel. Of het lastig was, vroeg ik. Ze knikte. Wat gaan jullie dan doen, vroeg ze. Veel aan je denken, was het antwoord dat spontaan in me opkwam. Bij die woorden opende ze plots haar ogen, keek me aan en zei: echt? Tzal wel zijn, antwoordde ik. En ze sloot terug haar ogen.
En of ik al veel aan haar gedacht heb de laatste maanden. Telkens ik op de ring rond Gent de afrit Heusden/Laarne passeer, telkens ik een aardappel in frietjes snij zoals zij dat deed, telkens ik Joske zie en me afvraag of hij haar ook mist, telkens …
We missen haar, onze thuishaven waar we zo graag naar terugkeerden. Ik voel een dankbaar, een warm gemis. Ik spring nog steeds met veel plezier bij haar binnen, ook al kan dat alleen nog maar in mijn hoofd.
ineken 
❤
LikeLike
Weet je Ina, mémé stelde me dezelfde vraag toen ik ook de laatste keer met haar alleen was op maandagnm “ge moet u weren ma!” was mijn ondoordacht antwoord “ik doe da maar kan nie meer” zei ze en toen kwam de verpleegster binnen en gaf me een enveloppe met haar 2 trouwringen in. Ze opende haar ogen en knikte naar mij. Ze gaf me voor de 2de keer haar leven door, een emomoment dat voor altijd op mijn netvlies gebrand staat. Een bijzondere tot het eind.
LikeLike
@ Tante: Zo lief dat je reageert. We moeten het koesteren dat we, al dan niet bewust op het moment zelf, de kans kregen afscheid te nemen. Ik heb daar heel veel aan.
LikeLike
Mooi…
LikeLike
Schone woorden, Ineken!
LikeLike
Zo’n fijn gesprek als afscheid, daar kun je alleen maar tevreden op terugblikken
LikeLike