En toen werd er hier voor het eerst een maand lang niks geschreven. Nochtans een maand met inhoud voor wel twintig blogpostjes.

Eentje over die keer dat er met amper 24 uur verschil gerouwd en getrouwd werd. Eentje over de vlinders in mijn buik die toch een weekje bleven fladderen na het concert van Wannes in onze huiskamer. Eentje over al die leuke zinnetjes die tegenwoordig uit Jef zijn vierjarige mond rollen: “kijk mama, de zee maakt ruzie” terwijl hij het spel tussen zee en golfbreker observeert, “mama, moet ik op het bovenste of het benedenste knopje duwen?” of “mama, ik kijk in je lijf” terwijl twee oogjes in mijn decolleté turen.

En dat brengt ons bij Tuurke. Aan onze jongste telg had ik meer dan één postje kunnen wijden de laatste weken. Over de droomstart die een schijnmanoeuvre bleek. Over dagelijkse natte broeken en hysterische huilbuien bij het afscheid aan de klasdeur. Over een groot lijfje, dat minstens een hoofd en zelfs meer boven zijn klasgenootjes uitsteekt, waarin een klein hartje huist. Over zijn sterk karakter, en zijn extreem aftasten der grenzen, zowel thuis als op school. Over zijn prachtig blond, krullend engelenhaar, een soort van camouflage der natuur voor het hoge bengelgehalte. Over een schat van een manneke, echt waar, maar een oh zo energievretend exemplaartje.

Eentje over de essentiële vragen die op regelmatige basis terug door mijn hoofd beginnen te spoken. Over de evenwichtsoefening tussen werken en moederen, en hoe ik die maar niet onder de knie krijg. Over het gebrek aan ruimte in mijn hoofd om beide rollen naar mijn (waarschijnlijk veel te hoge) standaarden in te vullen.

Eentje over die keer dat ik snel wat boeken leverde in de Steenhouwersvest in Antwerpen, me even dubbel parkeerde, mijn vermoeide kop de autosleutels in de koffer vergat en de automatische vergrendeling jammer genoeg haar werk deed. Over hoe er ondertussen een graafmachine kwam aangereden, we samen de straat blokkeerden en een file veroorzaakten tot ver in de Nationalestraat. Over de behulpzame mannen die zich rond mijn auto verzamelden en me met Antwerpse raad (loat a ruit insloan madam, of ge got een sejeus boet on ah bien hebbe) en daad (de ruit werd met mijn goedkeuring ingeslaan) overstelpten. Over de snelheidslimiet van een auto met ingeslagen ruit en dat die 80km/u blijkt te zijn. Over een fantastisch nichtje die een halve vakantiedag opofferde om te helpen met dat leveren, een optimistisch nichtje ook die een glimlach op mijn gezicht toverde met haar “we zijn al in Haasdonk, tante Ina” tijdens de terugreis.

Eentje over onze vijfdaagse aan zee, samen met mijn gezellige, gouden schoonfamilie. Eentje over de door de zonen puik gebrachte nieuwjaarsbrieven en dat ik me niet kan herinneren ooit met zoveel zelfvertrouwen de jaarlijkse wensen te hebben overgebracht. Over hoe fijn het is om dat te zien. Eentje over een zeer geslaagde oudejaarsavond waarbij we voor het eerst in jaren afstapten van de traditionele volgorde der activiteiten. Eentje over het leuke concert van Kapitein Winokio in de AB. Eentje over de leuke verrassingstrouw van haar ouders.

Eentje over mijn wederhelft, die nog steeds, en misschien zelfs nog meer dan ooit, een super voor de man verdient. Over hoe ik met 100% zekerheid kan zeggen de laatste maand niet de meest aangename levenspartner te zijn geweest, over hoe ik mijn stress, vermoeidheid en doorgedraaide kop op hem heb uitgewerkt. Eentje over hoe hij er toch steeds weer in slaagt rust te brengen in mijn hart van de chaos. Over hoe ik geniet van de volle aandacht van en voor mijn jongens nu hij terug een weekje in Noorwegen is, maar het pas echt genieten is als we die aandacht kunnen delen. Speciaal voor hem, als afsluiter, de wonderschone nieuwe van Trixie Whitley.