Het was zaterdag. We hadden net een fijne namiddag met vrienden en hun kroost achter de rug. Een namiddag van gezellige drukte terwijl er buiten een extra laagje sneeuw neerdwarrelde. Rond een uur of zeven keerden de vrienden huiswaarts en stelde superman voor om onze jongens en hun energie nog wat buitenlucht te gunnen. Ik overwoog heel  even om al aan de opkuis te beginnen, maar trok dan toch mijn sneeuwlaarzen aan. En maar goed ook …

Want onderweg, terwijl de verse sneeuw onder onze grote en kleine voeten kraakte, terwijl de volle maan de twee zaklampjes overbodig maakte, terwijl we in onze “achtertuin” konijnen achtervolgden, bergen beklommen en over grachten sprongen, overviel me een moment van volmaakt geluk, van rust en verbondenheid. Ik vermoed dat het dat is wat ze een gestolen moment noemen. Heel onverwachts, de perfecte mix van omstandigheden.

Een moment waarvan ik nu al weet dat ik er vaak aan zal terugdenken, als ze groot en volwassen denken te zijn, en niet meer je veilige hand opzoeken om op avontuur te gaan.