Een jaar zonder meme. Een jaar al. 365 dagen geleden kon ik me niks voorstellen bij haar een jaar niet zien, maar een mens overleeft dat blijkbaar. Zelfs makkelijker dan gedacht. De dagen zijn gevuld met liefde, kinderen en veel werk, met plezier en gepieker, met geregel en chaos, met saaie verplichtingen en fijne feestjes, met het leven zoals het is … Er is weinig tijd voor verdriet of gemis.
En toch. En toch. Het zit er, niet eens zo diep. Af en toe stompt het in mijn maag, knijpt het mijn luchtpijp dicht of maakt het mijn ogen nat.
Mijn rustoord is weg. De plek waar amper iets veranderde in de loop van een 35-jarig leven, de plek die het effect had van een zacht fleecedekentje. Ik mis het volledige pakket. De tikkende klok, de geur van vers gemaakte soep, het aanslaan van de kachel op koude winterdagen, het flapperen van het vliegengordijn op hete zomerdagen, het geluid van de onmogelijk stiekem te openen snoepkast, … maar vooral het vertrouwde schuifelen van mijn gezellige meme, door haar nest nostalgie en prullaria. Wat was ze groots in klein geluk.
ineken 
Zelfs na 365 dagen hoop ik nog steeds dat het maar een nare droom was en we gewoon weer bij haar zouden kunnen aanbellen en nog eens door de brievenbus kunnen kijken hoe ze naar de voordeur op weg is met haar slagzin “eeh wie da me daar en”… Al was het nog maar voor 1 keertje, nog 1 keer mijn dolleke horen, nog 1 keer haar warme omhelzing voelen, nog 1 keer…
LikeLike
Heb vandaag mijn doos met haar “prullaria” die ik vorig jaar had opgeborgen geopend en alles één voor één nog eens aangeraakt: haar bril, haar oorapparaat, haar portefeuille met pépé’s fotootje en het tekstje van “jij houdt me altijd vast” en de brief waarop ik haar laatste vertelsels vanop haar ziekenbed heb genoteerd, weet je dat ze nog op maandagnamiddag 21 mei zong van “non je ne regrette rien” en de verpleegster daarop zei: “ja mevrouw, ik geloof dat ik je zuurstof zal mogen verminderen” tot het laatst optimist en dan … “saluut en de groetjes hé …” ik vergeet het nooit meer.
LikeLike
Mijn moederken, ik kon het niet verkroppen dat jij gekromd, verdroogd waart en versleten …
Ik mis je “alles”.
LikeLike
De plek waar amper iets veranderde….
Zo mooi, en zo waar. Dat was ook bij ons het geval.
Meme/meter ontviel me al op net iets meer dan de helft van de weg die jullie samen konden afleggen.
Maar wat had ik haar graag nog eens gesproken toen ik echt volwassen was. Bvb zo’n jaar of tien terug…
anyway, dit is not done maar ik doe het toch… http://bentenge.wordpress.com/2011/10/
LikeLike
Manman, zwangerschapshormonen en dingen als dit lezen… Da’s geen goede combinatie! Blij dat er kleenex bestaat! Maar ik begrijp het volledig. Mijn zachtste deken verliet het hier en nu al bijna 14 jaar geleden. Als snotneus heb ik er zwaar van afgezien en nu mis ik haar nog zo vaak. Maar het leven gaat door en het verdriet neemt een plaatsje in. Ik zou er alles voor doen om haar nog eens te zien, om haar voor te stellen aan mijn man, zoon en baby-to-be, om haar nog eens te horen zingen van “het vogelke dat niet kon kakken”, om….
Blij dat ze ons die herinneringen niet kunnen afnemen…
LikeLike
De vrijdag voor haar overlijden zaten wij nog samen aan tafel in het rusthuis. Eten kon ze toen al niet meer, maar dit belette haar niet om de mensen nog hartelijk te groeten en een klapke te doen.
Ze liet het vooral niet blijken dat het haar eigenlijk niet goed ging, maar toch ging ze door.
Na het eten deed ik haar terug naar haar kamer en zag dat ze uitgeput was. Toen ik afscheid nam was de omhelzing niet zomaar een knuffel, maar voor mij leek het definitief. Ik zwaaide nog even en moest mij omdraaien want ik kreeg het plots moeilijk. In mijn wagen liet ik de tranen rollen maar ik ben blij dat ik haar nog gezien heb en ze mij nog een laatste keer tante Bi genoemd heeft. Het was een hartelijke, lieve vrouw! xxx
LikeLike
@ allen: Het is dit wat bloggen voor mij zo fijn en ondertussen bijna onmisbaar maakt. Zulke mooie reacties op het verwoorden van een persoonlijke emotie. Merci allemaal!
LikeLike
Zo mooi! En zo’n mooie reacties ook…
“Gemis is als de golven van de zee
soms sterk
soms zacht
en net als je denkt dat het over is,
overspoelt het je
met een grote golf”
(Het komt niet van mezelf, maar ik weet niet meer waar/van wie ik het opgepikt heb)
LikeLike