Tijd voor de jaarlijkse rubriek. Deze keer gaan we voor de Admiraal. Raar eigenlijk, dat hij niet vroeger een plaatsje op de blog veroverde. Aan zijn debuut kleeft een volledige lading herinneringen aan vier weken Australië met haar. Ondertussen al bijna 10 jaar geleden. Wat nu ondenkbaar is, was toen nog heel gewoon. Ik nam de cd over op een ouderwetse cassette. Het was de Admiraal die ons vergezelde terwijl we met onze camper door het rode landschap cruisden.

De zomer van 2004 was het. Een scharniermoment in mijn leven. Er werd een zware koffer liefdesverdriet bewust niet opgehaald aan de baggageband, nadat het vliegtuig uit Australië geland was in Zaventem. Drie weken later werd ik voorgesteld aan mijn superman, en viel alles op zijn plaats.

Er kleven dus ook heel wat herinneringen van de beginperiode met superman aan de Admiraal. Het zou het eerste concert geweest zijn dat we samen deden, had ik niet mijn heupkom gebroken met het skiën. Meeluisteren aan de telefoon vanuit een bed op de 5de verdieping van K12 bleek eigenlijk even romantisch.

En nu, tijdens de zomer van 2013, zit de laatste cd van de Admiraal in onze auto. Jef vroeg plots om het liedje van de “last song” nog eens op te zetten. Hij vindt het prachtig. En alles wat Jef fantastisch vindt, vindt Tuurke fantastisch. Het is de Admiraal die ons vergezelt terwijl we door de heuvels van de Chianti cruisen en we met ons viertjes luid meezingen. Ik weet niet of ik het geloofd zou hebben als een aboriginal me indertijd zoveel geluk voorspeld zou hebben …