37 vandaag. Ik voel me 37, op een goede manier. Zoals ik ooit hoopte me te voelen op deze leeftijd. Zelfbewust. Gelukkig ook. Het hart van de chaos heeft rust gevonden. Is in balans, en geniet. Met volle teugen.

Het bleek uiteindelijk eenvoudig. Ik luisterde naar mezelf, legde externe verwachtingen naast me neer en koos voluit voor ons. Voor mezelf en mijn drie mannen.

Ik werk niet meer. Niet meer aan mijn persoonlijk geluk, maar des te meer aan ons geluk. Al draait het meer om een balans, want geluk woont hier al een tijdje. Het was dé frustratie die de laatste jaren als een wazige filter mijn zicht belemmerde. Beseffen dat je alles hebt om gelukkig te zijn, en het niet, of toch te weinig, echt voelen. Ergens diep binnenin. Er de ruimte niet voor aantreffen in een drukbezet hoofd.

Ik vond drie keer de job van mijn leven. En dan ben je weg natuurlijk.

Ik koester warme en zotte herinneringen aan de zes jaar als wetenschappelijk medewerker, aan de collega’s die vrienden voor het leven werden. Aan het begeleiden van studenten. Aan de samenwerking met een schitterende, maar vaak afwezige baas. Inhoudelijk lag marketing me niet nauw genoeg aan het hart om er verder mijn weg in uit te stippelen. En hup ik was weg. Ik verslond de kennis die ik opdeed gedurende vier jaar onderdompeling in het beleid van zorginstellingen inzake beslissingen rond het levenseinde en ben best trots op mijn gepubliceerde wetenschappelijke artikels. Tijdens mijn onderzoek naar de dood (om het simplistisch uit te drukken) zette ik twee levendige kereltjes op deze wereld. Een combinatie van beide bleek voor de academische wereld niet evident. Bovendien zat ik opgescheept met een niet zo schitterende, en vaak afwezige baas. En hup ik was opnieuw weg. Ik heb 2,5 jaar genoten van het creatieve proces waar de publicatie van een fotoboek om vraagt. Ik heb wederom boeiende mensen ontmoet, maar vond het lastig om zo nauw samen te werken met iemand die andere waarden en normen in het leven hanteert. En jah, ge raadt het al, hup ik was een derde keer weg.

Toen liet ik het los, nu ongeveer zes maanden geleden, en kreeg ik ruimte in mijn hoofd. Zalig veel ruimte. Om te doen waar ik zin in had. Voluit moederen. Met (meer) geduld. Er zijn en zorgen voor mijn hardwerkende superman. Tijd maken voor familie en vrienden. Helpen waar nodig. Genieten van een rit met de schoolbus naar de zwemles, met een stralende vijfjarige zoon naast me op de bank. Rond 16u luisteren naar de avonturen op een doordeweekse dag, met een naschoolse chocomelk in de hand. Zelden zoveel voldoening gevoeld …

Geen idee of het een verstandige beslissing was. Ik weet wel dat het juist aanvoelt. Eindelijk kan ik mijn drang om heel bewust in het hier en het nu te leven, dicht bij mijn mannen, de vrije loop laten. Ik maak me geen zorgen meer over de toekomst en vertrouw op mijn rugzakje kennis en ervaringen.

Ik merkte het op in mijn tweede bericht dat ik ongeveer 3 jaar geleden Blogland instuurde. Ik ben een bofkont, een geluksvogel. Vandaag bezit ik niet alleen die kennis, maar straal ik het ook uit. Van ergens diep binnenin. En ben ik dankbaar. Dat ik deze keuze kàn maken.

Happy birthday to a happy me!