Ik ben fan van Zomergasten, dat jammer genoeg uitgezonden wordt in het seizoen waarin ik amper naar het platte schermpje kijk. Help me onthouden dat ik de reeks volgende zomer opneem. Dit jaar zag ik enkel, per toeval, de allerlaatste. Met David Van Reybrouck. Compleet van onder de indruk. Van wat hij te vertellen had, van de woorden die hij koos om zijn mening te duiden, van zijn beeldspraak die me recht in het hart trof.

Het is mijn favoriete tv-format. Lange, trage, inhoudelijk sterke, ononderbroken televisie. Momenteel kijken we elke week uit naar “Alleen Elvis blijft bestaan“. Het staat geprogrammeerd om wekelijks opgenomen te worden, en is onze traktatie op zondagavond. Een Elvisje kijken.

Gisteren genoten van elke seconde Dirk De Wachter. Wat een interessante, schone mens. Voor mij de mooiste aflevering in het rijtje tot nog toe. Zijn pleidooi voor kwetsbaarheid. Iedereen zou het moeten gezien hebben. Het is een thema dat me al langer boeit …

“Kwetsbaarheid is een talent. Kwetsbaarheid moet gekoesterd worden. Kwetsbaarheid moet in het leven geweven worden, omzwachteld worden opdat het de persoon niet gaat overspoelen. Kwetsbaarheid mag er zijn. Het wegduwen is geen goede zaak.”

En net om die reden vond ik de aflevering met Herman Brusselmans al even sterk. Door zijn kwetsbaarheid, die we toen wel te zien kregen.