Terug. Van weggeweest.

Letterlijk van twee deugddoende weken Italië. Figuurlijk van maanden sukkelen met de medicatie voor mijn hart.

Waar zal ik beginnen …

Bij het syndroom, om met de deur in huis te vallen, verantwoordelijk voor de verwijding van mijn aortaboog (bocht in de aorta net buiten het hart). Die van u is waarschijnlijk ongeveer 35 mm breed, die van mij 43 mm. Breder dan 50 mm zou gevaarlijk kunnen zijn (denk hartaderbreuk in het ergste geval) en is de grens waarop een hartoperatie noodzakelijk zal zijn. Spreekt voor zich dat het belangrijk is om die verwijding onder controle te houden. Wat ik braaf doe door dagelijks een bepaalde dosis bètablokkers te slikken die er voor zorgen dat mijn hart minder hard moet werken. De cardiologe voert jaarlijks een meting uit en stelt ondertussen al 15 jaar vast dat de verwijding stabiel blijft. Met uitzondering van de zwangerschapsjaren die er 3 mm bijlapten. Een derde zwangerschap werd dan ook sterk afgeraden.

Zo, nu ben je mee met het hartverhaal. Anders snapt ge het vervolg niet.

Begin dit jaar kreeg ik last van hartkloppingen. Naar mijn gevoel op veel te regelmatige basis. Ik was ongerust (ik niet alleen, zo gaat dat met liefde) en vervroegde mijn jaarlijkse afspraak. Een fietsproef gaf aan dat alles ok was, de cardiologe stelde me gerust, maar vond het aangewezen mijn trouwe bètablokker te vervangen door een tablet met verlengde afgifte, en de dosis te verdubbelen. Strak plan. Effectief plan ook, want de hartkloppingen verdwenen. Juijkes!

Ik zie mezelf nog staan, op onze oprit ergens midden de Paasvakantie, een paar weken later. Ik vertrouwde mijn superman na een periode van futloosheid toe dat ik het gevoel had af te glijden. Ik durfde zelfs het woord depressief te gebruiken. Het is voor mij op zich geen onbekend gevoel om diep te zitten, maar dit was anders. Ik was mijn levenslust kwijt. En dat was wel onbekend terrein.

Ik weet nu hoe het voelt om bij letterlijk elke stap jezelf te moeten overtuigen die stap te zetten. Te denken, te hopen dat het beter zal gaan eens die stap gezet is, maar je achteraf nog steeds even slecht te voelen.

In niks had ik nog zin. Zelfs niet in mijn superman. Stel je voor.

Alles, letterlijk alles, werd een opdracht.

Ik herkende mezelf niet meer. Stelde mezelf en mijn beslissingen volledig in vraag. Kon me niet meer voorstellen dat deze brief amper een paar maanden eerder door mezelf geschreven werd. Complete crisis. Zonder concrete aanleiding.

En toen, vraag me niet meer hoe, ging er een lichtje branden. Zouden die nieuwe pillen een invloed hebben? Voor het eerst in 15 jaar las ik de bijsluiter van een bètablokker. En voelde ik opluchting. Herkende ik een hele reeks bijwerkingen. Van concentratiestoornissen, futloosheid, slapeloosheid, vermoeidheid, onverklaarbare jeuk, angst, zenuwachtigheid tot zelfs depressie. En trillende handen als extraatje. Al vond ik dat laatste niet terug in de bijsluiter.

Opnieuw naar de cardiologe. Ze keek me begripvol aan, en verzekerde me een oplossing. Ik vertrouw haar. Ze kent me al 15 jaar. En toch keerde ik huiswaarts met de raad om de dosis opnieuw te halveren, met de boodschap om het nog drie weken een kans te geven, en met het gevoel dat mijn verhaal niet aangekomen was. Zelfs in twijfel getrokken werd …

Na een wanhopige huilbui bij een (schat van een) arts die onderzoek doet naar het syndroom, een tussenstop bij een psychologe en nog een bezoek aan mijn cardiologe waarbij ik andere pillen eiste, kwam er dan toch een einde aan drie maanden onweer in mijn hoofd. Van dag op dag. En schrok ik er bovendien zelf nog van, hoe ongelooflijk hard gelijk ik had.

Ik heb er veel uit geleerd.

Dat je tonnen begrip krijgt voor fysieke tegenslagen. Ik weet dat uit ondervinding. Ik bracht al weken door in een ziekenhuiskamer voor “functionele” ingrepen zoals het recht zetten van een kromme rug of het aan elkaar laten groeien van een gebroken heupkom, en kon telkens rekenen op  kilo’s begrip en steun. Kilo’s die tot grammetjes wegslinken als het over psychische problemen gaat. Ik tik mezelf daarbij ook op de vingers. Ik weet niet of ik een half jaar geleden met dezelfde ogen naar deze moedige getuigenis zou gekeken hebben. Op de uitzenddatum nam ik pas 1 dag andere pillen, voelde ik me net wat beter, en kwam het pijnlijk herkenbaar binnen.

Dat ik geluk heb dat het uiteindelijk zo makkelijk op te lossen bleek. Was dat maar het geval voor alle mensen die sukkelen met hun geestelijke gezondheid …

Dat je de impact van zo’n klein pilletje niet mag onderschatten. Je pech hebt als je in de groep valt die last heeft van bepaalde bijwerkingen. Zeker als die groep volgens “de statistiek” heel klein is.

Dat empathie zo een belangrijk goed is. Wat mij betreft mogen ze het opnemen in de eindtermen van het lager en het secundair onderwijs. Deze naïeve idealist is overtuigd dat het dé vaardigheid is die een mooiere, verdraagzamere plek van deze wereld zou maken. Ik beschouw mezelf als empathisch, al kan ik me zonder moeite een aantal situaties herinneren waarin ook ik de inlevingsbal mis sloeg. Het is niet iets wat je bent, je kiest er telkens opnieuw voor om het te zijn, om je in te leven. En dat is niet makkelijk. Het was midden in mijn troebele periode dat ik dit filmpje over empathie tegen kwam. Brené Brown dook al eerder op in mijn leven, net op het juiste moment.

Dat ik mijn lijf goed ken, en hoe dankbaar ik ook ben voor de positieve invloed van dokters op mijn levenskwaliteit, ik vooral niet mag onderschatten hoe goed ik mezelf kan analyseren. Fysiek en mentaal. Dat ik mijn gevoel echt wel mag volgen. Moet volgen. Ik blijk hardleers wat dat betreft.

Dat het me niet meer lukt om “goed” te antwoorden op de vraag hoe het met me gaat, als dat niet het geval is. Ik vermoed trouwens dat bloggen daar een rol in speelt. Je stelt je kwetsbaar op door open te communiceren,  je voelt onmiddellijk wie meegaat in je verhaal en wie niet. Nadeel is dat reacties van de laatstgenoemden dubbel zo hard aankomen, maar het zorgt er ook voor dat je steun en hulp krijgt uit verwachte én onverwachte hoek.

Dat het onmogelijk is om goed te moederen (wat dat ook moge zijn) als je worstelt met jezelf.

Dat ik geluk heb met mijn wederhelft, een kei in goed vaderen. En dat niet alleen. In er zijn voor mij, in geloven in mij, in alles tegelijk doen, in niet klagen, in het graag zien van de niet zo aangename versie van mezelf. Dit potje heeft een topdekseltje, maar dat is al lang geen geheim meer, veronderstel ik … 😉

Bij deze ben ik dus terug. Met veel goesting en leuke nieuwtjes om te delen!