Het moet niet altijd zware kost zijn, niet? Tijd voor iets lichter.

Ik heb een zwak voor gezinsportretten. Oude, recente, van mensen die ik ken of van totaal onbekenden. Maakt niet uit. Als ik er ééntje opmerk, eender waar, dan word ik er als vanzelf naartoe gezogen. Moet ik de foto van dichtbij bekijken. Zo vertelde deze zomer een Italiaanse mamma van een strandbar in Senigallia me haar familieverhaal omdat ik het gezinsportret van haar ouders poserend voor dezelfde strandbar in de jaren 70, van dichtbij bestudeerde.

Eén van mijn lievelingsfoto’s is een portret van mijn ouders, kleine zus en mezelf. Ik was toen 5 en kan me perfect dit moment herinneren. De fotoshoot werd indertijd uitgesteld omdat ik pardoes op mijn neus gevallen was. Geen fotogenieke plek voor een schaafwonde. In 1982 droeg ik bovendien al twee jaar een korset voor mijn toen nog kromme rug, en dat korset mocht voor deze gelegenheid uitzonderlijk een paar uur uit. De tweede reden waarom dit bezoek aan een fotostudio in mijn geheugen gegrift staat.

Deze ingekaderde versie hing in nummer 11 bij meme en pepe, en heb ik opgeëist toen het huis leeggehaald werd. Ik heb er uren naar staan kijken. Als kind, als tiener, als twintiger … Om één of andere reden hadden we dit thuis niet aan de muur hangen, wat ik altijd jammer heb gevonden. Misschien ligt daar wel de kiem voor de fascinatie …

Mijn liefde voor gezinsportretten heeft zich ondertussen uitgebreid naar alternatieve vormen. Zo liet ik ons gezin tekenen door Marloes De Vries. Wie Flow Magazine leest, kent haar tekeningen ongetwijfeld. Ik nam contact op, bezorgde vakantiefoto’s, blog en Instagram account, en na een wachttijd van een paar maanden (druk, druk die Marloes) kreeg ik een eerste potloodschets waarop feedback verwacht werd. Ik vroeg wat extra krullen voor Tuur en wat meer “caruur” voor superman. Twee weken later zat dit in mijn postbus. Vooral de kindjes vind ik heel geslaagd, en de lachrimpeltjes van mijn allerliefste, wiens “caruur” nog iets breder mocht.

Dit gezin gaven we als geboortecadeau. De gepersonaliseerde popjes sprongen op Pinterest in mijn oog toen zij halverwege haar tweede zwangerschap was. Ik wist meteen dat ik ons cadeau gevonden had. Voor bijzondere vriendinnen ga je op zoek naar een bijzonder cadeau. Das evident!

Zoals met veel handgemaakt moois, vroeg ook dit wat geduld. Maar toen ze eenmaal vanuit Madrid arriveerden, maakte mijn hart een sprongetje. Perfect afgewerkt en zotschattig (om het met de woordenschat van mijn 7-jarige te zeggen). Check zeker eens de Etsy shop van Liliana, want de mogelijkheden zijn divers. De reactie tijdens het geven, maakte het trouwens helemaal af. “Dat zijn wij” riep ze enthousiast. Moet je zelf maar eens kijken of ik haar gezin goed gepoppetteerd heb, want je kan hen bewonderen in het fantastische idee van Nimsa Photograhpy. Voor “A day in the life of” komt Jasmine zich een dag in je gezin onderdompelen om het dagdagelijkse gezinsleven te vereeuwigen. Mooie tegenhanger van de statige gezinsportretten zoals in 1982. 🙂

Jasmine fotografeerde ook het Lentefeest van Jef, maar die beelden komen zeker nog aan bod in een toekomstige post over deze dag. Voor haar nieuwe concept zou ze gerust eens mogen langskomen als we in ons nieuw oud huis wonen, maar ook dat is voer voor een volgend verhaal.