Ik volg sinds vorig jaar naailes. Me inschrijven was het begin van een nieuwe start. Ik had net beslist om mijn contract bij mijn toenmalige werkgever niet te verlengen, nog wat thuis te genieten van mijn jongste spruit, en rustig op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. Ideaal moment om iets te doen wat ik al heel lang op mijn verlanglijstje had staan. Naailes volgen.

Ik doe het graag, héél graag, en ben al ijverig ingeschreven voor het tweede jaar “rok & pantalon”. Het zijn mijn wekelijkse drie uurtjes weg van alles. Elke donderdagavond spring ik rond 18u in mijn auto en rij richting grens met Nederland. Daar heb je geen wachtlijsten en parkeerplaats in overvloed, en het is voor mij qua afstand vergelijkbaar met naar Gent rijden. Ideaal dus.

Maar zoals ik al zei, ik doe het dus heel graag. Ik ben nochtans geen natuurtalent. Tot ver in november had ik elke week opnieuw hulp nodig met het naaiklaar maken van mijn machien, ik ben de koningin van de valse plooien en stel vragen die wenkbrauwen doen fronsen … Maar ik vind het plezant, haal enorm veel voldoening uit iets maken met mijn handen, en het is er zo “ouwerwets” gezellig. Aangezien er daar aan de grens maar weinig inschrijvingen zijn (voor naaien althans), zitten we samen met een groep gevorderden. Madammen die daar al een jaar of 15 naailes volgen, en af en toe, naast vertoon maken met zelfgemaakte naaisels, pronken met zelfgemaakte baksels. Meer moet dat niet zijn 🙂

Ik kom daar tot rust. Tussen de madammen en de beginners, hun getetter en het gekletter van de naaimachines. Onze lerares is de verpersoonlijking van kalmte en wist een niet zo evidente opdracht van tegelijk lesgeven aan beginners en gevorderden tot een goed einde te brengen. De zomer mag nog lang duren, maar ik kijk er toch al naar uit om te starten in het tweede leerjaar 🙂

Ik overtuig mijn mannen nog deze week om te poseren met mijn zelfgemaakte creaties van het voorbije schooljaar en dan krijg je ze hier te zien!