Ik betaal ongeveer 10€ per maand voor innerlijke rust. De beste remedie voor storm in mijn hoofd is me opsluiten in onze gezellige cocon en mijn Spotify afspeellijst met favoriete nummers door de luidsprekers laten weergalmen.
Werkt elke keer.
Of snuisteren in playlists en blij zijn als een kind met de ontdekking van een pareltje.
“Pakt joene camera, en trek een paar foto’s voor jen Instagram” zingen de Ertebrekers in het zalige zomerlied De Zji. Mijn Instagram account leidt een labiel leven van lange beeldstiltes afgewisseld met opflakkeringen van voorbijglijdende schoonheid, vastgegrepen in vierkantjes.
Die opflakkeringen vallen vaak samen met weekendjes aan zee. Ons favoriet onderduikadres ligt aan de stranden van Cadzand, maar dat wisten jullie al, niet?
Prinses en Oon, winnaressen van een weekend in ons appartementje, schreven ondertussen een verslag over hun verblijf. De woorden van Prinses deden me blozen, en de beelden van Oon spreken, zoals altijd, voor zich.
Yep, nog steeds overtuigd, van delen krijg je!
Een Noorse klant/vriend van de azaleafabriek stelde voor om onze zomervakantie door te brengen in zijn buitenverblijf op een klein eilandje in Zuid-Noorwegen. Ik kan me nu niet meer inbeelden dat we twijfelden om in te gaan op de uitnodiging. We beleefden een unieke veertiendaagse, samen met vrienden. Ik hoop dat we ooit de kans krijgen om terug te keren naar deze prachtige plek van opperste ontspanning.
Het oudste huisje op het eiland (het gele op onderstaande foto) is een project van de moeder van onze sympathieke gastheer. Ze vult het met Scandinavische gezelligheid en noemt het haar museum.
Ik en mijn kameraad brachten een bezoekje op een stralend zonnige morgen. Kijk je even mee binnen?
We houden het kort vandaag.
Help me eens kiezen uit de portretten van onze jongens door Emilie Vercruysse.
Welke laat ik uitvergroten?
Eerlijk is eerlijk. Hij is er beter in. Maar af en toe schiet ook ik eens uit mijn sloffen om hem te verrassen. Voor zijn 40ste verjaardag die in onze zomervakantie viel, ondertussen al bijna 6 jaar geleden, verzamelde ik een hele reeks filmpjes met verjaardagswensen van familie en vrienden.
Tijdens het snuisteren in mijn beeldarchieven voor de 40ste huwelijksverjaardag van mijn ouders, botste ik op die filmpjes. Ik was vergeten dat er ook eentje van mijn meme tussen zat. Van ons meme. Binnenkort is het 5 jaar geleden dat we afscheid namen.
Het is ze zo helemaal. In amper 30 seconden. Die “éééé”, dat zachte glimlachje, de kusjes. Met Joske op de achtergrond. Even getwijfeld om dit filmpje hier een plekje te geven, omdat ze zelf schrok toen ze het zag. Ze hangt een beetje scheef in haar stoel, terwijl ze fier en rechtop door het leven wandelde.
Ik zie, ik voel toch vooral opnieuw haar warmte.
Gisteren zou ze haar 89ste verjaardag gevierd hebben.
Hij is er heel goed in.
In me verrassen. In me het gevoel geven dat ik heel bijzonder ben. In mijlpalen onvergetelijk maken. In familie optrommelen om zijn plannen last-minute te helpen realiseren.
In een voorbeeld zijn voor onze zonen. In het voorleven van graag zien.
Mijn superman.
Mijn 40ste verjaardag was genieten. Van ons 4. Van het vooruitzicht dat we er binnenkort met ons 2 op uit trekken. Van een gezellige verrassingsavond met de familie.
Topper in de ondertussen rijke verzameling verrassingen vond plaats op onze 10de huwelijksverjaardag. Als er mannen meelezen, pik gerust dit idee. Succes gegarandeerd!
Ik kreeg de opdracht mijn trouwkleed nog eens aan te trekken (dat ik er nog in paste was een verrassing op zich) en werd ontvoerd naar de locatie van onze trouwfoto’s. Kleine zus stond ons op te wachten met fototoestel. We poseerden alsof het 2006 was, inclusief identiek door-mijn-bloemist-zelfgemaakt boeket. Om de verrassing compleet te maken, logeerden we achteraf opnieuw in De Stamper. Voordeel van een dichtbij huwelijksreis: je kan makkelijk terug! Het is misschien raar om van jezelf te zeggen, maar zie me stralen …
Dankzij Kathleen wordt hier vandaag een bericht gepost. Ik schreef me namelijk in voor de uitdaging om 40 dagen te bloggen. Omdat ik morgen 40 jaar word. Veertig.
Het veroorzaakt toch een zekere onrust. Het voelt als een behoorlijke mijlpaal. Een te relativeren mijlpaal, maar desalniettemin een mijlpaal.
Een mijlpaal die ik al schrijvend wil bereiken. Waar anders dan hier?
Het moment om de blog nog eens een boost te geven! Gelukkig krijg ik ook zes skipdagen, waarvan er hoogstwaarschijnlijk morgen eentje zal gebruikt worden. Mijn lieve zonen fluisterden me vandaag toe dat er leuke verrassingen op het programma staan. Lucky me!
Ik snap er niks van, zo weinig interesse in gratis aangeboden muzikale pracht.
Ik kijk er in elk geval naar uit om volgende vrijdag de ingetogen Jan Swerts aan het werk te zien in de Sint-Pietersbandenkerk in Erondegem. Zijn nieuw album Schaduwland werd trouwens in De Standaard en De Morgen bedolven onder lovende commentaren. Darpa, hier alvast de eerste single ‘Kijk, Jessica, kijk naar al die lege wegen”. De rest beluisteren we samen vrijdag. Tot dan!
Mijn allereerste sollicitatiegesprek na mijn studies deed ik bij hem. Een half jaar voordat de wereld de Twin Towers zag instorten. Hij was een opvallende verschijning. Veel en hoge krullen, brilletje, doordringende blik, sympathieke glimlach. Lang ook. De moeilijke vragensteller in het trio dat voor me zat tijdens het gesprek. De boodschapper die me achteraf liet weten dat ik de job had.
We deelden een bureau op de vierde verdieping van de UCO-toren. Helemaal rechts als je Gent binnen rijdt. Ook al was het, achteraf beschouwd, inhoudelijk de job die het minst bij me paste, ik heb nooit meer dezelfde werksfeer gevonden als toen. Nooit nog tijdens de werkuren zo hard gelachen als met hem. Om een lang verhaal kort te houden, ik werd verliefd. Hij niet, wat voor een portie drama met een hoog Friends-gehalte zorgde. Een aantal maanden later stelde ik hem voor aan een bloem van een vriendin waarop hij wel verliefd werd. Ze trouwden, ik was getuige, ze kregen drie kinderen, ik leerde superman kennen (niet noodzakelijk in deze volgorde) en er groeide een hechte vriendschap tussen onze gezinnen. Zo hecht dat we het zien zitten om samen op reis te gaan. Dat soort van vrienden.
Ik smolt op de vierde verdieping van de UCO-toren door zijn passie en liefde voor muziek. Zijn “luister’es, zo’n schoon nummerke” was telkens weer de inleiding voor een aanslag op mijn hart. Loro van Pinback, 2nd Law van Tom McRae, Where have my countrymen gone van The Sheila Divine, Olsen Olsen van Sigur Ros, Wake up in New York van Craig Armstrong … Eventuele drumpartijen werden live op zijn bureau meegespeeld. Ik was fan.
Toen was het nog zijn droom om van zijn passie zijn werk te maken. Ondertussen is die meer dan werkelijkheid geworden. Na 9 jaar marketing/commercieel directeur van de Brusselse concertzaal Ancienne Belgique (AB) waagt hij nu zijn kans op zelfstandige benen met één doel: mensen op een warme, authentieke, professionele en verrassende manier (terug) verbinden met als rode draad doorheen dit alles, de passie en liefde voor muziek. Ik ben nog steeds fan.
Het waren zijn Witlofsessies die de goesting aanwakkerden. Een kleinschalige concertreeks van eigenzinnige singer-songwriters in het volkscafé Muziekzaal of de kerk van zijn dorp Erondegem. Gabriel Rios, Mauro Pawlowski, Raymond van het Groenewoud, Wannes Cappelle, Flip Kowlier, Guido Belcanto, … waren al in de reeks te gast.
Een Witlofsessie zorgt elke keer voor een avond om in te kaderen. Een avond waarin vriendschap, muziek en de schone dingen van het leven als een puzzel in elkaar vallen. Snuif hier maar eens de sfeer op. Broer Jef en zussen Orpha en Paula, het vaste barteam van de Muziekzaal, zijn op zich een bezoekje aan de Denderstreek waard.
Na Gabriel Rios eerder dit jaar valt de eer op vrijdag 14 oktober te beurt aan de geweldige Jan Swerts. Hij komt vergezeld van heel wat straffe muzikanten zijn derde album SCHADUWLAND voorstellen. De 10de Witlofsessie is meteen het allereerste concert van zijn tournee die ook halt houdt in de AB, De Roma en de Handelsbeurs. Jan Swerts brengt hedendaagse minimalistische klassieke popmuziek. Een kruising tussen Wim Mertens en Sigur Rós. In tijden van grote drukte slaagt hij er in je even helemaal te laten wegdromen in zijn wondermooie en trage muzikale landschappen. Zijn vorige album ANATOMIE VAN DE MELANCHOLIE was dan ook de allereerste plaat die we speelden om rust te brengen na een hectische dag verhuizen.
Het wordt ongetwijfeld prachtig. Tickets kan je hier reserveren. Gewoon doen!
Of waag je kans! Ik mag van mijne maat twee tickets weggeven. Laat in een reactie alvast weten wat ik na het optreden voor je mag bestellen bij Orpha, Jef of Paula. Ik trakteer. Dan klinken we samen op een avond om in te kaderen. Wat denk je?
Kom vrijdag eens piepen, dan maak ik hier de winnaar bekend!
Twijfelend staarde ik naar de titel van een gedichtenboek, tijdens mijn wekelijks bezoekje aan de Fnac in de Veldstraat. Amper drie maanden van stapelverliefdheid achter de rug. Durf ik het geven? Zo snel. Met zo een duidelijke boodschap.
Ik nam er eentje uit het rek, snelde naar de kassa, deed er een strikje rond en gaf het hem met nieuwjaarszoenen toen 2004 overging in 2005.
In 2006 werd het de titel van onze trouwuitnodiging.
Al mijn later is met jou.
Onze sprookjesdag is vandaag exact 10 jaar oud. Tien schone jaren, met ups en downs. Zoals het hoort. Maar vooral boordevol liefde.
Vorige zomer las ik Tonio van A.F.Th. van der Heijden. Niet het meest opbeurende boek, maar hoe hij de liefde voor zijn vrouw beschrijft, vond ik heel herkenbaar. Ik onderlijnde twee zinnen, wetende dat ik ze hier zou gebruiken, op deze dag.
Altijd wanneer hij de kamer binnenkomt, kijk ik met graagte naar de vertrouwde verschijning.
Nog steeds, na al die jaren, voel ik dat aangename schokje: daar is hij.
10 jaar samen in het huwelijksbootje
Dankjewel Amaryllis voor de mooie foto! – zomervakantie Noorwegen 2016 –
ineken 