Waar de liefde groot is gebeuren altijd wonderen. Zo kondigden we drie jaar geleden de geboorte van onze Jef aan (ik ben het grote kleine en kleine kleine man gedoe beu, voortaan dus gewoon hun namen hier).

Twaalf en dertien september 2008 staan in mijn geheugen gegrift, ik kan er aan terugdenken zoals aan gisteren. Drie jaar geleden stamelde ik de woorden “zo’n schoontje” toen ik hem voor het eerst zag. Helemaal ondersteboven was ik, van de perfectie van ons kindje, van de verbondenheid die ik voelde met superman, van de euforie dat het ons gelukt was. Ik werd als een raket naar die roze wolk geschoten (en viel er bij onze thuiskomst als een baksteen weer af, dat ook ja).

Drie jaar moederen. Het deed/doet wat met me. Ik beschouw mezelf niet als een natuurtalent. Ik ben een twijfelmoeder. Toen ik dit las, was het alsof ik in de spiegel keek. Ik bedenk me regelmatig dat als er een sollicitatieproef voor zou bestaan, ik waarschijnlijk de tweede ronde niet zou halen. Ik ben jaloers op moeders die het allemaal met een zekere (schijnbare) nonchalance bolwerken.

Eén ding weet ik echter zeker. Ik hou van dat manneke met elke vezel in mijn lijf. De ontelbare keren dat ik vertederd ben door zijn lach, zijn guitigheid, zijn enthousiasme, … Het doet de twijfels telkens weer als sneeuw voor de zon verdwijnen.

In die drie jaar hebben we hier ondertussen al enkele tradities in het leven geroepen om verjaardagen te vieren. Er is de oranje versie van deze kroon, er zijn de vlaggetjes en de ballonnen, en er worden met ons rond machien verse wafels gebakken.

Gefeliciteerd “ikke sterke man” van ons!

Deze slideshow vereist JavaScript.