Wie schrijft die blijft. Er is toch iets van aan. Het hoeft zelfs geen wereldliteratuur te zijn.

Tot voor kort wist ik amper dat ik langs moeders zijde een overgrootvader had die op jonge leeftijd (48 jaar) gestorven is. Zijn vrouw Irma, dé marraine, daar had ik wel al veel verhalen over gehoord. Dat zou een felle madam geweest zijn, zo eentje die je nooit tegensprak. Maar die overgrootvader, daar wist ik eigenlijk niks van.

De opkuis van mijn bomma haar huis onthulde een hele reeks schatten. Bekende en onbekende pareltjes. Een aantal van die vergeten schatten vonden we terug in het bureau van mijn in 1984 overleden bompa, zoon van dé marraine en Jos, de onbekende overgrootvader (kan u nog volgen?).

Tussen honderden boeken en tientallen dozen dia’s, verdwaald onder een stapel vergeeld papier, lag een klein boekje, voor een derde gevuld met handgeschreven gedichten van die onbekende overgrootvader. Er staan aandoenlijk schone schrijfsels in. Ik geef er jullie eentje mee, het allereerste in het boekje, speciaal geschreven voor zijn vrouw Irma, mijn overgrootmoeder, dé marraine dus.

Lap zeg, wat een romantische ziel, die overgrootvader van mij. We vonden ook een reisverslag van zijn hand, een soort dagboek van een tiendaags avontuur met de auto. Tijdens de zomer van 1934 trokken mijn overgrootouders, samen met vrienden, de wijde wereld in en hadden blijkbaar de tijd van hun leven. Ze tuften “door de Vogezen naar Zwitserland”. Het lezen van het verslag brengt de statige zwart-wit figuren met hun uitgestreken gezichten, stijf poserend voor de bijbehorende foto’s, tot leven. Plots zijn ze zo echt, zo dichtbij, blijken ze grappig, avontuurlijk en ondernemend te zijn. Ik voelde me eventjes een upgebeamde Scotty en zat op de achterbank van de Oldsmobile bij Irma en Jos.

Deze slideshow vereist JavaScript.