En dan mag ik mijn cadeautje voor moederdag open maken, vertelde Jef me deze morgen. “Je mag het nu nog niet open maken, er zit een bekertje in, ik ga het verstoppen, onder mijn bed. Niet kijken hé.”

Om een lang verhaal kort te maken: Jef werd vrijdag door papa opgehaald van school met de fietskar. De boekentas met cadeau bleef in de kar liggen, en de kar werd aan de andere kant van de azaleafabriek geparkeerd. Het weekend zat vervolgens weer te vol gepropt zodat er zelfs geen tijd gevonden werd om het cadeau tot bij de ontvanger te brengen. Stel je voor. Deze morgen viel de euro van kleine Jef bij het zien van de inhoud van zijn boekentas en nu ligt het pakje onder zijn bed te wachten op moederdag 🙂

Het zijn lang vervlogen tijden, mijn mannenloos bestaan, toen alles nog gestructureerd en volgens plan verliep. In ruil voor bergen liefde kan een mens al wat chaos verdragen. Je hoort mij niet klagen, met nog een paartje van deze als cadeautje van papa. En van Tuur kreeg ik dit, wat perfect is voor een mama die zo graag slaapt.

Die lieve, lieve, lieve Jef trouwens. Wat wordt hij groot. Mijn vrees voor het teloor gaan van de schattigheid met elke centimeter die ze groeien, blijkt voorlopig volledig ongegrond. De schattigheid druipt er, wat zijn subjectieve moeder betreft, met liters vanaf. Diezelfde subjectieve moeder vond hem de meest enthousiaste indiaan van de stam, zo tijdens het schoolfeest-optreden dit weekend. Al dat slikken om die tranen van ontroering niet te laten rollen, vermoeiend jong.