Onze zomervakantie in Toscane/Umbrië is in één woord samen te vatten als ZALIG! Superman zijn jaarlijkse zoektocht naar het perfecte vakantiehuis bracht ons naar een plek waar we ons bij aankomst onmiddellijk in vakantiestemming voelden. Niks nada acclimatisatie nodig, vanaf minuut 1 in onze nopjes. We hadden dan ook de bovenverdieping van een ideaal vakantiehuis ter onze beschikking. Er hoorde een zalig zwembad, een prachtig terras en een fenomenaal uitzicht (vallei met op de flank het dorpje Castiglion Fiorentino) bij. Het staat op mijn netvlies gebrand.

De eerste week hadden we perfect zwembadweer. We leefden 6 dagen aan een stuk onder een helderblauwe hemel waarbij de temperatuur niet onder de 24 graden daalde. Ons terras was de living waar we ’s avonds het felle licht dimden met het groene sponzen jasje van kleine kleine man (hier te zien).

Dinsdag 12 juli was de heetste dag. We haalden net geen 40 graden. Superman haalde die dag wel zijn 40ste verjaardag en dat werd gepast gevierd. Alle verrassingen liepen zoals gepland (enkel mijn eieren en toast waren niet op hetzelfde moment klaar tijdens het alles erop en eraan verrassingsontbijt inclusief vlaggen, hoedjes en ballonnen).

Onze kleine kereltjes waren de schattigheid zelve, amuseerden zich kostelijk in het zwembad, vonden alle pasta’s even lekker en veroverden met hun blonde haren moeiteloos de harten van heel wat la mamma’s. Kleine kleine man schakelde over van poedermelk naar gewone melk. Slechts één weigering van fles, wat één weigering meer was dan bij de overschakeling van grote kleine man, die trouwens voor het eerst in een groot bed sliep. We kennen nu ook het kind-staat-aan-ons-bed fenomeen. De eerste dag stond hij er zo rond een uur of zes. Op mijn vraag of hij wel wist hoe laat het was, antwoordde hij heel serieus: “half negen mama” 🙂

We bezochten Assisi, Cortona, Montepulciano, San Gimignano en Siena, volgden de Chianti-route, bezochten indrukwekkende wijnhuizen en cruisden doorheen het heuvelachtige Umbrië (met dit als achtergrondmuziek).

Zalig zei ik al, maar om dit perfecte verhaal met een realistische toets af te ronden toch ook nog even de mindere momenten meegeven. Met stip op nummer 1 de net niet aanrijding van onze grote kleine man in Assisi, net nadat een oud Amerikaans vrouwtje hem zegende met de woorden “God bless the child”. Ik heb het niet zien gebeuren, en volgens superman was dat maar goed ook … Om maar te zeggen dat je je als ouder geen minuut onoplettendheid kan veroorloven met zo’n klein mannen. Diezelfde dag verkende hij (onder toezicht weliswaar) zonder bandjes het zwembad, wat een tevergeefse zwempoging opleverde, en ’s avonds kotste kleine kleine man hem dan ook nog eens volledig onder. Een ware pechdag voor onze grote kleine man.

Dat was nog niet alles. Een aantal dagen later duwde zijn moeder hem tijdens een schommelsessie iets te enthousiast de hoogte in. Hij kwam met een (in mijn herinnering) ongelooflijke smak op de grond terecht, keek me huilend met van die grote ogen vol ongeloof aan terwijl er een straaltje bloed uit zijn neus liep. Staat ook op mijn netvlies gebrand. En om het nog erger te maken, mompelde ik voor ik hem in mijn armen sloot “maar je zei hoger” … Ik gaf mijn driejarige dan ook nog eens de schuld. Van een lompe moeder gesproken. Als straf kreeg ik de nacht erop af te rekenen met een nachtmerrie om u tegen te zeggen.

Maar voor de rest alles perfect dus 🙂