Mijn bomma verhuist midden juni naar een serviceflat. Ongeveer twee maanden geleden bracht ze ons op de hoogte van haar besluit.

Dat hadden we nu eens niet zien aankomen. Om verschillende redenen eigenlijk. Ze is eerst en vooral wat we noemen een fitte tachtiger. Zowel fysiek als mentaal. Een dagje shoppen met haar dochter, een driedelig boek over de geschiedenis van België lezen, ze draait er haar hand niet voor om.

Bovendien is ze volledig verknocht aan het huis waarin ze woont. Alle zelfgemaakte meubels zijn nu al bijna 30 jaar een dagelijkse herinnering aan haar man. Ik weet nog van lang vervlogen logeerpartijtjes dat ze graag vanuit haar zetel zijn werk bewonderde. Feestjes liet ze aan zich voorbijgaan, omdat ze liever in haar dierbare huis vertoefde, zich daar het beste voelde.

Maar nu neemt ze dus bewust afscheid van dit huis, van de plek waar ze praktisch gans haar leven woonde. Ze is blij met haar beslissing en kijkt uit naar het moment waarop ze definitief geïnstalleerd zal zijn in haar nieuwe stek. Het kan niet snel genoeg gaan nu. Haar huis staat te koop en ze is bezig met de grote opkuis.

We moesten maar eens langskomen om te kijken of we iets konden gebruiken. Vorige week trokken mama, kleine zus en ik naar daar. Ik kan u zeggen dat het raar is om zo alle kasten van uw bomma op toffe spulletjes te doorzoeken, terwijl uw bomma erbij staat. Tegelijkertijd was het een hele fijne ervaring. Er kwamen zaken te voorschijn waarvan bomma niet meer wist dat ze die had, die herinneringen voor mijn mama ophaalden, en die kleine zus en ik prachtig vonden. Er werden suitekleedjes, mantels, schoenen en handschoenen gepast. Al haar naaispullen werden in de auto geladen. Oude serviezen, speelgoed, kadertjes, telefoons (eentje werkt nog!), koffers en handtassen, allemaal om ter mooist, en nu voor ons. Om de namiddag af te ronden aten we een stukje taart. Eigenlijk fijn om het op deze manier te mogen beleven, in plaats van het binnen zoveel jaar zonder haar te moeten doen. Het is een bijzondere madam ons bomma.