Mijn mannen zijn kreuners. Ik weet eigenlijk niet of kreunen de geluiden die ze produceren echt definieert, maar het valt te omschrijven als monotoon en repetitief. Bij superman lijkt het een beetje op neuriën, maar dan zonder melodie. Hij doet het als hij zich in zijn nopjes voelt, aan het genieten is. Ik kan het niet echt storend noemen, al zijn er (zijn zussen) die daar anders over denken.
Kleine, kleine man is de topkreuner hier in huis. Zonder twijfel ook echt als kreunen te definiëren. Hij doet het als hij moe is en zijn knuffeldoekje in handen krijgt. Hij kreunt zichzelf letterlijk in slaap … Gemiddeld duren die kreun-sessies zo’n kwartier tot twintig minuten. Tot over een paar maanden werd ik er zenuwachtig van (het is niet echt het meest aangename geluid als het zo door de babyfoon weergalmt), maar dat is ondertussen verleden tijd. Het is wat het is, en ik weet dat hij uiteindelijk toch in slaap valt.
Grote kleine man was tot voor kort kreunvrij, maar daar is dus vorige week verandering in gekomen. Onze kleine kereltjes slapen namelijk samen in een kamertje. Nu ze ook ongeveer op hetzelfde uur gaan slapen, moet onze grote kleine man de kreun-sessies doorstaan. In eerste instantie vond hij de geluiden die zijn kleine broer produceert vervelend en ontstond er een soort kreun-duel (om ter luidst). Wel grappig om te volgen door de babyfoon. De strijd is echter opgegeven en grote kleine man heeft beslist om gewoon zachtjes mee te kreunen. Veel gezelliger 🙂
Het resultaat is in elk geval twee slapende kindjes. Iedere avond hebben we hier trouwens hetzelfde ritueel. Vlak voor we in bed kruipen, kijk ofwel ik, ofwel superman, en heel af en toe kijken we nog eens samen, naar onze slapende schepseltjes. Soms sta ik ze daar in mijn eentje minutenlang te bewonderen. Het heeft iets rustgevends. Absoluut één van mijn favoriete momenten van de dag, en van wel meer mama’s, denk ik.
ineken 