Is het normaal dat je tranen in je ogen krijgt van het eerste rapport van je oudste zoontje? Gisteren zat zijn allereerste rapport in zijn boekentas. In leefscholen werken ze met woordrapporten. Per periode van het schooljaar worden bepaalde facetten beoordeeld. Aangezien grote kleine man pas gestart is na de paasvakantie kregen we enkel informatie over de eerste fase, zijn “welbevinden, betrokkenheid en functioneren in groep”. Allemaal zonnetjes, behalve voor “afscheid nemen”. Daar staat een grote donderwolk naast, want ook bij hem blijft ’s morgens afscheid nemen een grote ramp …

Het was echter het tekstje van zijn begeleidster Lotte dat me waterige ogen bezorgde. Het is sowieso speciaal om je kind te lezen door de ogen van iemand anders. Iemand die er minstens evenveel (als het niet meer is) tijd mee doorbrengt als jezelf. Als die ogen je kind dan ook nog eens zo juist en herkenbaar in een positief tekstje gieten, dan doet dat iets met mijn week moederhart.