Mijn metekind is nu een metedame, al klinkt dat niet natuurlijk. Ze wordt 10 jaar vandaag en dat verdient een mooi bericht op mijn blog. Dit is ons verhaal.

Maart 2001 ging ik voor de start van mijn professioneel leven een weekje niksen op de Dominicaanse Republiek, samen met neef en vriendin en een koppel vrienden. Neef en ik zijn zolang ik me kan herinneren goeie maatjes. Hij is 3 jaar ouder en sleurde me vroeger overal mee naartoe (naar fuiven, op reis, op kot). Ik en vriendin van neef, dat klikt. En dat is handig als neef je maatje is. Tijdens mijn single-leven heb ik menige uurtjes bij hen doorgebracht. Die twee zitputtekes in hun zetel? Van mijn billen 🙂

Even terugkeren naar de Dominicaanse. Tijdens die vakantie was vriendin van neef zwanger van hun eerste kindje. Op een morgen zat er onder de deur van mijn hotelkamer een handgeschreven brief met de vraag of ik meter wou zijn van hun eerstgeborene. Wat een eer was me dat! Heel bijzonder vond ik dat.

De eerste ontmoeting met mijn metekindje was al even bijzonder. Ik zag haar voor het eerst in de aankomsthal van de luchthaven in Zaventem. Twee weken oud was ze. Ik ging die zomer naar Maleisië en wist dat ik de geboorte hoogstwaarschijnlijk zou missen. Maar ze kwam iets te vroeg, en voor mij eigenlijk net iets te laat …

De dag voor ik vertrok wou ik nog even dag zeggen en ging langs om neef en vriendin een goede bevalling te wensen. Terwijl ik daar was, brak hét water. Enkele uren later was ik op weg naar de luchthaven en bevielen zij van hun eerste dochter. Ik vond het verschrikkelijk dat het nog twee weken zou duren vooraleer ik haar zag. Haar eerste weken beleefde ik via mails in internetcafé’s. Om haar bij mijn terugkomst zo snel mogelijk te kunnen bewonderen, kwam neef me ophalen en was het de bedoeling onmiddellijk naar bij hen thuis te rijden. Maar … te midden van de drukte van een aankomsthal in een luchthaven zat een kersverse mama op een bankje, met naast haar een maxi-cosi met daarin de prachtigste baby die ik tot dan toe ooit gezien had. Ik stond letterlijk aan de grond genageld. Hélemaal onder de indruk! En dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Van een bijzondere start gesproken …

Zij past trouwens bij mij, en ik pas bij haar. We lijken op elkaar. Ze is mooi, frèle maar sterk, wil geen kort haar, is een dromer, een tikkeltje onzeker en bijzonder lief :-). De laatste jaren zie ik haar te weinig, mijn twee kleine kereltjes eisen/verdienen nu even alle aandacht, maar onze band zit goed. We zijn speciaal voor elkaar en dat voelen we bij elke ontmoeting, zonder er veel woorden aan “vuil” te maken.

Ik wens haar via deze weg (ik zit in Toscane en zij bij haar grootouders in Wallonië) een gelukkige verjaardag toe en als alles goed gaat wordt er een verrassingsdoos geleverd. Veel plezier ermee lieve L.

10 dikke kussen en knuffels,

Je meter, I.