Drie is de nieuwe twee. Als vroeger twee kinderen een mooi gemiddelde was, dan heb ik het gevoel dat we bij onze generatie naar drie zijn geëvolueerd. En dat was ook ons plan. Drie kindjes.

Maar we moeten het bij twee houden. Het is definitief. Mijn hart is letterlijk niet bestand tegen een derde zwangerschap, en superman en ik kunnen ons alleen maar gedwee neerleggen bij dit feit. De beslissing voor een derde kindje was nochtans al genomen, maar tijdens mijn verplichte jaarlijkse controle bij de cardioloog ergens eind maart werd onverwachts duidelijk dat ons plan niet zo vanzelfsprekend is. Na nog een gesprek met de cardioloog en de hartchirurg – mits een hartoperatie zou een derde zwangerschap wel verantwoord zijn -hebben we onze wens wijselijk opgeborgen. We hebben hier immers al twee fantastische pagadders rondlopen.

De rationele beslissing is nu genomen, maar we merken allebei dat de emotionele verwerking een beetje achterop hinkt. Bij aankondigingen van derde zwangerschappen (ik zei het al, het is de nieuwe twee) voelen we dat er nog hoop in onze lijven ronddwaalt, alsof we nog een telefoontje verwachten met de boodschap dat we er toch voor mogen gaan. Er zullen nog een paar maanden moeten overgaan om het besef te doen groeien dat dat telefoontje er niet komt.

En zo zijn we weer een ervaring en een luik empathie rijker, kennen we een fractie van het gevoel om je kinderwens niet te kunnen vervullen. Elk nadeel hep z’n voordeel …