Vijf jaar geleden stond ik op na een korte nacht naar het plafond staren, zag ik een stralend blauwe hemel, voelde ik zwoele temperaturen en maakte ik me klaar voor wat later één langgerekt geluksmoment zou blijken te zijn. We zijn vijf jaar getrouwd vandaag, superman en ik. Een houten verjaardag, vond ik op Wikipedia.

Toen ik deze morgen in de auto stapte na een korte nacht uurtjes slaap inhalen, zag ik een stralend blauwe hemel, voelde ik koude temperaturen en knalde er “it’s a beautiful day” uit de luidsprekers, op het moment dat ik de sleutel in het contact stak.

Nu moet ge weten dat voor iedereen die op ons avondfeest was, dit liedje voor altijd aan “ons” gelinkt is. We maakten namelijk “onze entree” op U2, want we hebben het niet zo voor die Connemara-toestanden. Het was de bedoeling om zonder al te veel gedoe, met Bono op de achtergrond, naar onze tafel te flaneren. Maar dat was buiten de-man-die-het-allemaal-in-goede-banen-moest-leiden gerekend. Die zei, toen de eerste hartslagen al uit de boxen weergalmden, “doe gerust een tourke op de dansvloer”. Superman en ik keken elkaar vertwijfeld aan en niet wetend wat het plan was, liepen we samen een magisch moment tegemoet. Ons tourke op de dansvloer werd zo enthousiast onthaald dat de avond al niet meer stuk kon en de stemming er meteen inzat.

Dat was dus wel bijzonder, deze morgen. Dat net vandaag Bono bij mij in de auto bleek te zitten toen ik instapte.

Maar eigenlijk is dit “ons liedje”. Onze openingsdans. De tekst vat het nog steeds allemaal mooi samen.