Ik heb mijn zus besmet met mijn enthousiaste naaiverhalen. En ze heeft het erger te pakken dan ik. Bij mij beperkt het enthousiasme zich voorlopig tot braaf elke week drie uurtjes naaien in de les, de aankoop van een paar lapjes stof, het mooi etaleren van mijn bomma’s naaimachien op mijn bureau en heel veel onuitgevoerde plannen.

Mijn felle zus die pakt het anders aan. Ze volgt workshops bij De IJverige Wijven en bij Gemaakt, kocht bij die laatste gelijk ook een tweedehands naaimachine en overlock, laat stoffen in haar brievenbus vallen vanuit verschillende uithoeken van de wereld, en heeft wel al een hele reeks uitgevoerde plannen.

Gisteren naaiden we voor het eerst samen. Nadat zowel haar als mijn kinders in bed lagen, trok ik met mijn retro-machien onder de arm richting kleine zus met grootse naaiplannen. We maakten elk een Reversible Bag. U welbekend als u een beetje thuis bent in Naaiblogland.

Het was gezellig. We gaan dat nog doen, mijn zus en ik. We hebben onszelf (en getuigende wederhelft van zus) verrast met hoe vlot het allemaal verliep. Muziekje op de achtergrond, wat bijkletsen, en elkaar aanmoedigen en bijstaan in het creatief proces. Tof, tot, tof! Zeker voor herhaling vatbaar. Mijn enthousiaste ik zou er al een 52-weken-project van willen maken.

Het initiatief heeft wel een invloed op de reeds beperkte uren slaap in ons bestaan. Om 1u ’s nachts waren de zakken een feit, en stonden we daar voor wat in een werkweek toch midden in de nacht is, te blinken met ons vers maaksel. We hebben ons nog een kwartier bezig gehouden met de poging om er een deftige foto van te maken, wat duidelijk niet gelukt is.