Ik hoorde onlangs op de radio dat ongeveer 75% van de Vlamingen digitaal kijkt. Huize Ineken is duidelijk bezaaid met “laggards” (als ik me de marketinglessen goed herinner). Ik wist dat we niet onder de “early adopters” vallen, maar dat het zo erg gesteld is met ons, daar had ik geen benul van.

Als ik iets wil zien, plant ik me nog steeds, meestal net op tijd, in de zetel. Is het iets op de commerciële zenders dan erger ik me ouderwets aan het aantal onderbrekingen en de massa’s reclame die de revue passeren. Tot gisteren.

De herfstzondagavonden zijn al drie jaar lang mijn SYTYCD avonden. Ik zie dat graag. Of toch de delen van de show waarin gedanst wordt. Ik krijg er kippenvel van, ben jaloers op wat de dansers daar neerzetten. Ik zou het fantastisch vinden als mijn zonen ooit zouden dansen. Mama zou dat in elk geval plezanter vinden dan aan de zijlijn van een voetbalveld staan, maar dat is een ander verhaal.

Met een aflevering van SYTYCD ben je al gauw 3 uur zoet. De bekendmaking van de afvallers alleen al duurt een uur, als je de zogezegde spanningsopbouw van de presentatoren meerekent. Afschuwelijk. Ik heb me al meerdere keren bedacht dat het wel handig zou zijn om alle rommel tijdens zo’n programma door te spoelen.

Maar gisteren niet dus. Vorige week leerde Lien mij en kleine zus haken. We kregen een onderdompelingscursus in losse, halve vaste en vaste steken, in stokjes, in draaien en meerderen, in granny squares … De hele rimram. Of toch het noodzakelijke om aan de slag te gaan. Wat ik gisteren dan ook deed tijdens SYTYCD. Ik heb drie uur aan één stuk door gehaakt, keek enkel op als er daadwerkelijk gedanst werd, heb me niet geërgerd, en was ook nog eens fier op het resultaat. Merci Lien, ik heb er weer een nieuwe verslaving bij 🙂

Het zou wel eens kunnen dat Huize Ineken een zeldzaam fenomeen wordt, als men zich binnenkort afvraagt welke 5% van de Vlamingen nu nog steeds niet digitaal kijkt.