Mijn bomma woonde naar “Vlaamsche” normen ver (65km), mijn meme daarentegen heel dichtbij (15m). Ik heb tot mijn 21 jaar samen met kleine zus en ouders in een doodlopende straat gewoond. In huis nummer 7. Nonkel Gaby en tante Lisette woonden in nummer 9, meme en pepe in nummer 11. Drie dezelfde aan elkaar gebouwde huizen. De achterliggende tuinen met elkaar verbonden. Nummer 7 was ooit van mijn overgrootouders. Ze bouwden rond de helft van de vorige eeuw met hun twee oudste zonen een thuis. Toen de overgrootouders kort op elkaar overleden, ergens begin jaren 80, verhuisden wij naar nummer 7. En eigenlijk ook naar nummer 11, want kleine zus en ik hebben ongeveer onze halve jeugd twee huizen verderop doorgebracht.

Meme en pepe waren een vanzelfsprekendheid voor ons. We waren er altijd welkom, vielen gewoon langs de achterdeur binnen. Er stond ons altijd soep, restjes van ’s middags, lauwe koffie om speculoosjes in te doppen, gezelligheid en warmte op te wachten. We bleven er regelmatig in het grote bed op de logeerkamer slapen. Woensdagnamiddagen werden door hen gevuld, dan voerde pepe zijn drie dames van het ene naar het andere tuincentrum. Dan reden we het Vlaamse landschap door, mijn zus en ik op de achterbank die wel een grote sofa leek, meme als co-piloot (ja, rechts is goed!) in de passagierszetel zonder hoofdsteun, want anders zat ze haar wekelijks gecoiffeerde haren plat. Er werd al eens een verkeersdrempel over het hoofd gezien, wat niet al te erg was tegen een gemiddelde snelheid van 40km/u. Ik heb honderden, misschien zelfs duizenden, mooie herinneringen aan momenten onder hun vleugels.

Pepe overleed heel plots, nu bijna 9 jaar geleden. Mijn hart krimpt nog steeds in elkaar als ik er aan terug denk. Pepe was mijn maatje. Ik zakte letterlijk door mijn knieën toen ik het telefoontje kreeg op een absurd moment en had geluk dat zij toen bij me was. Ik kan het nog steeds niet laten doordringen dat ik mijn superman niet aan hem heb kunnen voorstellen en weet onmiddellijk welke wens te laten vervullen als een goede fee voor me zou verschijnen. Het zou ongelooflijk geklikt hebben, tussen mijn pepe en mijn superman.

Meme bleef alleen achter in nummer 11. Zo gaat dat wel meer met meme’s. We proberen regelmatig langs te gaan, al is dat niet evident in drukke tijden en is dat geen excuus. Ik probeer dat een beetje te compenseren door af en toe ’s middags in mijn eentje bij haar te eten. Ze dekt dan de tafel in de living en niet in de keuken, tovert haar traditionele stergerechten op mijn bord. We genieten van elkaars gezelschap en ik luister naar haar verhalen. Ze vraagt me of het lekker was en vindt nog steeds na het verorberen van twee goed gevulde borden dat ik niet veel gegeten heb. Dan voel ik me terug even een klein meisje, geborgen in de enige omgeving in mijn leven die door de jaren heen nauwelijks veranderd is, en hopelijk nog een tijdje onveranderd blijft.