Het is zover. Kans is klein dat de deur van nummer 11 nog door mijn meme geopend wordt na het aanbellen.

Ze verhuisde van het ziekenhuis naar het rusthuis. Het is gewoon te riskant om haar een moment “onbewaakt” thuis te laten.

Vorig weekend, het drukste weekend ooit, wou ik haar toch nog een eerste bezoekje brengen. Even polsen hoe ze zich voelt bij deze onverwachtse wending in haar leven, kijken waar ze nu terecht gekomen is, of ze in goede handen is.

Het werd een emotioneel bezoekje. Ze vroeg bijna toestemming om eens goed te mogen huilen. Das goed, zei ik. Ik huil dan een potje mee. Een eerste stap richting aanvaarding, voor allebei. Huilend in elkaars armen, met een geëmotioneerde superman als getuige.

Het deed haar zichtbaar goed. Na het drogen van de tranen was ze toch weer een beetje haar positieve zelve. Vertelde ze dat één van de verpleegsters al haar “maatje” is.

Ze klaarde helemaal op toen we zeiden dat we haar vogeltje – Joske – willen adopteren. Ze maakte zich zorgen over het beestje, dat alleen achterbleef in haar huis. En zo kreeg Tuurke voor zijn tweede verjaardag een vogeltje cadeau. Iedereen tevreden: meme, ikke en mijn mannen, en misschien nog het meest van allemaal: Joske. Hoor hem eens fluiten!