Ik moet ongeveer vijftien geweest zijn, toen ik omver geblazen werd door Tori Amos. Little Earthquakes kan ik van voor naar achter meezingen, en omgekeerd. Vijf jaar later ontdekte ik Heather Nova. Op kot in Brussel ben ik vele avonden in slaap gevallen met Oyster op de achtergrond. En toen kwam PJ Harvey. Stories of the City, Stories of the Sea is zonder twijfel de cd die het meest weerklonk in mijn studio op het Casinopleintje in Gent.

Het was lang geleden, maar ik denk dat ik er terug eentje ontdekt heb die in de categorie grijsgedraaide madammen zal terechtkomen. Ze beschrijft het zelf zo: “I want my music to sound like throwing yourself out of a tree, or off a tall building, or as if you’re being sucked down into the ocean and you can’t breathe.” Awel, ze heeft dat goed beschreven, die Florence + The Machine.