Er lopen hier twee beertjes rond die hun dagelijkse portie buitenlucht nodig hebben om een transformatie in vernielzuchtige monstertjes tegen te gaan. In huis “opgesloten” doen ze me af en toe zelfs denken aan de griezeltjes uit mijn jeugd, de Gremlins. Het ene moment nog de schattigheid zelve, het andere moment …

Als zelfkennis het begin van alle wijsheid is, dan heeft onze Tuur zijn start alvast niet gemist. Hij antwoordt immers op elk verzoek van mama of papa steevast “en dan na buien” (en dan naar buiten). Blokken opruimen, neus snuiten, boterham opeten, pyjama aan, melk drinken, het maakt niet uit wat, hij doet het allemaal op voorwaarde dat hij vervolgens buiten mag spelen. De lente speelde niet in onze kaart, maar er lijkt toch beterschap onderweg. Gisterenavond werd er zowaar “buien” gegeten. Meer van dat alstublieft, dankuwel!