Ze is hard, de realiteit. En we zijn er niet klaar voor. Drie weken verlof, waarvan twee met ons viertjes. Vermoeiend, maar vooral deugddoend om elke minuut van de dag samen te zijn. Elkaars ritme zoeken en er een harmonisch geheel van maken. De puzzelstukjes draaien tot ze in elkaar vallen en perfect passen.

Deze morgen vielen de puzzelstukken noodgedwongen uit elkaar. En we waren er duidelijk niet aan toe. Ik werd wakker en keek naar de wekker. Half negen. Voor het eerst in drie weken slapen de broertjes “uit”. Alsof we met z’n allen de realiteit nog heel even uitstelden.