Het is hier weer druk, druk, druk. De oprit wordt ongeveer op dagelijkse basis geblokkeerd door een vrachtwagen, wachtend om volgestouwd te worden met de beste azalea’s van de wereld. Klaar om wat kleur te brengen tijdens donkere Noorse winters.

Tussen alle drukte in plant onze jongste spruit een hele reeks mijlpalen. En wij dus ook. In augustus startten we met potjestraining. Wij doen hier tegelijkertijd van dag- en nachttraining. Voor Jef bleken beide een fluitje van een cent. Bij Tuur verliep de nachttraining iets minder vlot. Een aantal maanden doorzettingsvermogen later is hij er ongeveer mee weg en worden er zelden nog natte lakentjes ververst. De eerste drie weken draaide de wasmachine nochtans overuren door een nieuw nachtelijk ritueel, waardoor we even twijfelden of volharden de te volgen weg was, maar we beslisten hem de nodige tijd te gunnen om de klik te maken.

Eens die klik er was, werd het tijd voor een groot bed. We trokken richting Zweedse winkel en schaften hetzelfde exemplaar aan dat we amper een jaartje geleden voor zijn grote broer kochten. Het levert elke avond een mooi plaatje op, onze jongens broederlijk naast elkaar.

Morgen staat de allereerste schooldag op het programma. Eindelijk “naar sjool”! Hij kijkt er al maanden naar uit, net zoals er al weken een grote broer naar uitkijkt om Tuurke rond te leiden in de grote wondere schoolwereld.

En zo zijn we hier, volgens mijn moederhart eerder plots dan geleidelijk, de laatste maanden als een sneltrein uit de babyfase gereden. Dat was natuurlijk al een tijdje het geval, maar een huis zonder pampers, verzorgingskussen, spijlenbedje, … maakt het allemaal toch net iets echter. Met een gezonde dosis weemoed verwelkomen we deze nieuwe fase met open armen.