Het gros van mijn allereerste herinneringen heb ik bij elkaar gesprokkeld op het strand van Cadzand. Jarenlang huurden we, tijdens de “grote” vakantie, samen met tante, nonkel, neef en nicht een bungalow in Zeeuws-Vlaanderen. We hebben er vast en zeker ook slecht weer gehad, één keer zelfs een echte zomerstorm, herinner ik me plots. Toch zit er enkel een zonnige diareeks vakantieherinneringen in mijn hoofd die automatisch in gang wordt gezet bij het zien van één van mijn lievelingsfoto’s uit kindertijd.
Er waren de Dikkertje Dap gordijnen in onze slaapkamer, de grappige doorgeefkast van keuken naar eetkamer, de lekkere ijsjes met moustachesmaak, de overvolle bolderkar, maar vooral toch onze vaste plek op het strand. Tussen de strandpalen en het Maastrichtse koppel met twee dochters, die trouwens nog steeds familievrienden zijn. Onze ouders hadden een systeem bedacht waarbij beurtelings één koppel reeds met al het gebroed naar het strand trok en begon aan de opbouw van ons fort, met de Keurslager-parasol als herkenningspunt. Ondertussen bereidde het andere koppel de lunch die we vervolgens allemaal samen tussen de zandkorrels verorberden. ’s Avonds werden de rollen omgedraaid en bleven de lunchbereiders met het jonge geweld op het strand terwijl het andere koppel de mise en place voor het avondeten verzorgde. Een systeem dat ellenlange, eindeloze, zalige dagen met de kleine voetjes in het strandzand opleverde.
Al deze herinneringen kregen door de tand des tijds zo’n vage, vergeelde retrorand, met uitzondering van eentje. Eentje is glashelder. Papa die, op zijn knalgele koersfiets, tegen hoge snelheid, kleine zus en mij tegemoet gereden komt ergens in de buurt van het strand. Door een misverstand werden kleine zus en ik namelijk achtergelaten op een bankje in de duinen. Wij hadden dat aanvankelijk niet door, maar toen het toch wel heel erg lang duurde vooraleer nonkel en neef opdaagden, besloten we hand in hand af te dalen naar onze strandplek. Ik vermoed dat we ongeveer 5 en 4 waren. Er bleek geen fort meer te bespeuren, maar wat nog erger was, ook geen bekende gezichten. Enkel een leeg strand. En toen was er paniek en ongeloof. In kinderformaat. Kleine zus begon zachtjes te wenen, terwijl ik me probeerde sterk te houden en me afvroeg of we op eigen houtje de weg terug zouden vinden. We waren halverwege, toen plots onze held op gele koersfiets de bocht kwam uitgereden. Het gevoel van opluchting is in mijn hoofd onlosmakelijk verbonden met de glasheldere dia.
Dit alles om te zeggen dat mijn mannen en ik onlangs een dagje in Cadzand doorbrachten. Het begon grijs, maar uiteindelijk brak er wat zonlicht door en kreeg het strand terug de herkenbare gloed zoals vereeuwigd in de mentale diareeks.
Wat een leuk verhaaltje Ina! Love it! Bolderwagenhistories en zoveel meer mooie schitterende herinneringen … fundamenten om verder op te bouwen en het door te geven aan jullie kinderen.
LikeLike
Pinkt traantje weg…alweer…
Ik voel je nog zo in mijn hand knijpen, die verbondenheid! Ik voelde die zelfde verbondenheid op de begrafenis van meme, we hebben elkaars hand toen ook niet losgelaten… LY!xxx
LikeLike
ja, die bolderwagenhistories en andere strandverhalen zijn schitterende herinneringen …
ook de mémé’s en de pépé’s maken deel uit van dat nostalgisch genot, ik heb zo’n fotootje gevonden van pépé in zwembroek, kruipend als een krab uit het water … en de 4 kleinkinderen staan verwonderd te kijken samen met een goedkeurend kijkende mémé: schitterend.
LikeLike
@ Tante: Ik zie de foto zo voor me!
@ Kleine zus: Och, das zo waar. Dat was inderdaad net hetzelfde gevoel …
LikeLike
Sweet memories. TX for sharing.
LikeLike
Ontroerend mooi! Prachtige herinneringen om te koesteren! xxx
LikeLike
Jaaah, Cadzand is yummie. Wij fietsen er graag.
LikeLike
Cadzand = die eerste foto. En een straciatella-ijsje. En bloemkool in witte saus van Mémé Virke. En door een gat in de omheining het Zwin binnenkruipen, zonder te betalen. Mooie herinneringen aan bezoekjes aan jullie!
LikeLike
@ Marianne: We waren een populaire bestemming! 🙂
LikeLike
Pingback: T’is t’onze! | Ineken