Ik doe mijn jongste spruit oneer aan. Nog geen enkel leuk gesprekje met mijn blonde krullenbol werd vereeuwigd, terwijl Jef zijn woorden regelmatig hun weg hierheen vinden. Foei! Het ligt nochtans niet aan de kleine man, want die kan er wat van.

Ik probeer het alvast met deze eerste goed te maken.

Gisterenmorgen tijdens de “doordeweekse” ochtendroutine, trokken we met ons drietjes terug naar de keuken nadat Jef ons met veel enthousiasme naar buiten sleurde om een kikker in het gras te bewonderen. Tuur smokkelt ondertussen een voetbal binnen.

Ikke: Tuurke, NIET in huis voetballen! Buiten met die bal!

Tuurke: Neeeh mama, ikke bang! Zit een kokodil in het gas!

En dat gebeurt dus allemaal tijdens de ochtendchaos, terwijl ik hen vertrekkensklaar maak voor school …