Het is niet moeilijk om mijn hart een aantal slagen sneller te doen slaan. Breng me aan het lachen of ontroer me, en het ritme gaat de hoogte in. Ik word ook instant een beetje verliefd, als je een man bent tenminste.

Zalig hard gelachen met Wouter Deprez op Vier, eergisteren. Ik sta al te popelen om de volledige voorstelling te beleven op 30 juni in De Roma. Zijn statussen op Facebook zorgen voor een dagelijkse glimlach op mijn gezicht. Tip van de week: like zijn pagina. Deze boekjes zijn trouwens ook een aanrader.

Die boon voor Wouter zit er al een tijdje. Het is geen recent fenomeen. Ooit, het moet ergens 2002 geweest zijn, ging ik iets drinken met Wouter. Op het terras van ’t Vosken, met zicht op het Belfort en de Sint-Baafskathedraal, maar toch vooral op Wouter. Het was geen date, want zij was mee, en hij had zijn vriendin en vriend/geluidsman mee.

Het zat namelijk zo: Wouter gaf een aantal weken eerder een voorstelling tijdens een event van ons werk. Tijdens die voorstelling zong hij een serenade, terwijl hij tussen het publiek, over de stoelen onze richting uit balanceerde. Of eigenlijk haar richting uit. En toen raakten we na de voorstelling aan de praat met zijn vriend/geluidsman, werden er nummers uitgewisseld en dronken we een aantal weken later allemaal samen een pintje op het Sint-Baafsplein. Het bleef bij die ene keer, maar Wouter maakte indruk die avond. En nog steeds eigenlijk.

Met de geluidsman spraken we nog een aantal keer af. Hij verjaarde op dezelfde dag als mij en had een bijzondere gave. Ik zei de titel van een favoriete cd en hij vertelde me wat mijn lievelingsnummer op die cd was. Telkens weer boenk erop. Straf, maar dat is eigenlijk voer voor een totaal ander verhaal.