Je kan een kind niet samenvatten in één woord. Er flitsen er heel wat door mijn hoofd als ik aan onze jongste denk. Toch springt ééntje, serieus vetgedrukt er bovenuit. Eigenzinnig. In alles.

Vier jaar geleden besloot het wezentje in mijn buik dat hij het wel gezien had daarbinnen. Het leek hem een goed idee om zich koppig, maar met de voeten eerst, een weg naar buiten te stampen. Zes weken te vroeg. Ik had nochtans zo uitgekeken naar een tweede bevalling, maar hij en mijn gynaecoloog beslisten er anders over. Het werd een spoedkeizersnede.

Mijn kleine wereld schoof weg onder mijn lange, smalle voeten toen ik hem, van op de operatietafel, voor het eerst zag. Opgesloten in een verwarmd, transparant huisje met een tube door zijn piepklein neusje. Beduusd van de rit en snakkend naar adem. Hier was ik, waren wij, niet op voorbereid. Op niks eigenlijk. Er stond ongeveer twee uur “jongen” op zijn naambandje. Maar alles kwam goed dankzij de goede zorgen van de helden en vooral heldinnen van de afdeling neonatologie. Exact 22 dagen na zijn geboorte namen we een gezond minimensje met de naam Tuur mee naar huis.

Ik bleef tien maanden thuis. We namen onze tijd om het gemiste contact in te halen. Het eigenzinnige manneke leerde me een eigenzinnige moeder te zijn en groeide uit tot een rustige, immer lachende baby, tot een energieke peuter, tot een rebelse kleuter. Het minimensje werd een reusje, en stak ondertussen zijn oudere broer in lengte voorbij.

Zijn oudere broer is een kleine jongensversie van mezelf. En bijgevolg, voor mij, makkelijk te lezen qua karakter en persoonlijkheid. Tuur daarentegen daagt me uit, test de bandbreedte van mijn emoties, in beide richtingen van het spectrum. Vanaf dag één.

Een zalig ventje is het. De levensenergie spat er dagelijks vanaf. Hij verbaast ons met zijn knappe humor, zijn logische opmerkingen en straf geheugen. Met zijn doorzettingsvermogen en explosiviteit ook. Hij is een kei in boos zijn, en in helpen. Helpen koken, helpen opruimen, helpen in de tuin. Hij doet het allemaal met evenveel enthousiasme. Of net niet, want neen is neen, en blijft neen.

Zondag organiseerden we een eigenzinnig feestje. Midden in de serres, tussen de groeiende azalea’s. Met familie, vlaggen, ballonnen, zon en lekker eten.

Gefeliciteerd kleine superman! We kijken uit naar meer, véél meer van jouw charmante eigenzinnigheid … ♥