Maart, de maand waarin de helft van onze verjaardagen vallen, verrast ons elk jaar opnieuw met zijn snelle komst en hoog voorbij-in-een-flits gehalte. Een maand vol feestjes voor mezelf en de jongste telg van ons gezin. Vijf kaarsjes al voor de laatstgenoemde. Niet te geloven … Ter gelegenheid van zijn verjaardag deel ik het verhaal van zijn naam.

Tuur.

Ik twijfelde toen we halsoverkop beslisten, en ben nog steeds niet overtuigd over de naam op zich. Vooral omdat ik me erger aan mijn eigenste uitspraak van de “r”. Als ik het ventje een aantal keer na elkaar met zijn naam aanspreek, denk ik telkens weer: het is niet wat het moet zijn. Bas had absoluut beter gebekt.

En toch klopt het. Is het de naam die bij hem past. Door dit verhaal.

Het was mijn superman die me overhaalde, 19 maart 2010. Hij had een goede vriend met dezelfde naam, een vriend die ik jammer genoeg nooit gekend heb. De ouders van Tuur ken ik wel. Elk jaar, begin juni, zien we elkaar na de herdenkingsmis voor hun zoon, en drinken we achteraf een glas in hun prachtige tuin ergens midden in de zonnige Kempen. Ik vind hen een bijzonder paar. In hoe ze het immense verdriet dragen, in de warmte die ze uitstralen naar de vrienden van toen, in hun mooie manier van zijn. Naast deze jaarlijkse traditie is er weinig contact. Er is een wederzijdse appreciatie die weinig nodig heeft om in stand te blijven.

Vijf jaar geleden, toen we met ons tweetjes op een klein kamertje in het verloskwartier bekwamen van een spoedkeizersnede, we besloten om toch de naam van de overleden vriend te kiezen, en we met de gsm in de hand twijfelden wie van onze ouders eerst op de hoogte te brengen, deed een telefoontje ons voor een tweede maal opschrikken die dag. Ongeloof in de blik van mijn superman bij het zien van de naam op het schermpje … Het was de papa van Tuur, die plots heel graag wou weten hoe het met ons was. En zo wist hij als allereerste dat wij een Tuurke op de wereld hadden gezet, zes weken vroeger dan gepland.

Elke keer weer krijg ik kippenvel, als ik er aan terug denk.