We sluiten de zomer van 2014 af aan zee. Ik en mijn kleine, snel groeiende, energieke kereltjes. Een zomer van talloze (her)ontdekkingen.

• de herontdekking van de grote vakantie, de ouderwetse versie. Eentje van weinig op voorhand plannen, niks moeten en veel dagen plukken. Met beide handen/handjes. Er werden een paar levensherinneringen op mijn schijf gebrand, zelfs tijdens dagen dat het water goot.
• de herontdekking van Sicilië. Elf zomers geleden trok ik er rond met beste vriendin en tent, zonder de Etna te zien. Deze zomer vloog ik er opnieuw naartoe, samen met mijn drie maatjes. We plantten ons neer aan de voet van een actieve Etna en beleefden de beste vakantie met kinders tot nog toe. Vier en bijna zes zijn topleeftijden. Zelfredzaamheid gecombineerd met voorlopig nog pure en kinderlijke verwondering. Schoon, zo schoon. Net als het eiland.
• de herontdekking van de Gentse Feesten. Geen idee hoe lang het geleden was dat ik er ronddwaalde. In mijn gedachten stond er nog steeds een lelijke Duveltent op een al even lelijk plein. Het blijft mij een raadsel waarom sommigen de stadshal geen verbetering vinden. Wat een meerwaarde. Nu ik erover nadenk, herontdekte ik de feesten én mijn stad. Ik moet het ronddwalen erin terug oppikken.
• de herontdekking van mijn drang tot inrichten. Het ouderlijke huis moest eraan geloven. Niet nummer 7, dat we achterlieten toen ik 21 was. Het huis dat erna kwam, wat niet het huis is waar de ouders momenteel vooral vertoeven. Verwarrend, ik weet het. We logeerden er twee weken nadat we terug kwamen van reis, omdat bij ons thuis alles een vers likje verf kreeg (ook daar aan het inrichten dus). Ik liet er, samen met mijn superman, mijn dwangmatige inrichtershanden op los. Ik kan het niet helpen. Het is sterker dan mezelf. Sleuren, sorteren, herschikken, weggooien, opblinken, herstellen, … Om uiteindelijk te zien dat het goed is. En te genieten van de tevredenheid bij de ouders over het geleverde werk.
• de herontdekking van UNO. Ik heb makkelijk duizend maal UNO geroepen als kind, met nog één kaart in de hand. De teller schoof deze zomer ongetwijfeld een aantal honderdtallen op. Jef en Tuur zijn namelijk verslaafd. In die mate zelfs dat de jongste rond 7 uur ’s morgens aan ons Siciliaans bed stond met de vraag of we zin hadden in een spelletje UNO.
• de herontdekking van business trips naar het Noorden, samen met superman. Dat was alweer geleden van 2008, het geboortejaar van Jef. Ik was bijna vergeten hoe fijn het is om samen op missie te gaan. Deze keer geen Noorse klanten bezoeken, maar Belgisch groen promoten op een beurs in Zweden. Ik kreeg de opdracht om de stand, ja ja, in te richten.
• de ontdekking van luizen. Op drie hoofden, waaronder ook het opgeruimde hoofd, het mijne dus. We probeerden Italiaanse luizenshampoo en mayonaise als bestrijdingsmiddelen, maar Silikom bleek uiteindelijk het meest effectieve. Hardnekkige rotbeesten zijn het. Ik wist dat mijn reactie hier riskant was … Erover schrijven heeft zelfs een jeukend effect.
• de ontdekking van Instagram, waartoe mijn virtuele activiteit zich beperkte deze zomer. Het volgen en delen is recent, want mijn account is al een aantal jaren oud. Tot nog toe enkel gebruikt voor het maken van gefilterde, vierkante fotootjes. Nu de meisjes overtuigen, zodat ik tussen de maandelijkse uitjes visueel op de hoogte blijf van het leven in gefilterde, vierkante vorm.

Een drukke, rustige zomer was het. Van veel en weinig tegelijk. Lekker lang, terwijl de tijd voorbij vloog. Eentje van verbroedering ook. Tussen mijn twee kanjers. Ze speelden twee maanden lang met neven, nichten, vrienden, groot en klein, maar toch vooral met hun tweetjes. Ik, ik kijk toe, van op de eerste rij. En zie hoe ze naar elkaar toe groeien, minder een scheidsrechter nodig hebben, zelf oplossingen vinden. Ik ontdek zowaar rust en plezier in het moederschap, ook al weten ze nog steeds perfect mijn boos-knop te vinden, die luizenkopjes van mij.