Vandaag was onze grote kleine man zijn allereerste schooldag! Een stap in zijn jonge leventje waar voor mama heel wat gepieker aan vooraf is gegaan. In onze kleine gemeente zijn er namelijk twee scholen. Een traditionele, katholieke school en een kleine, niet zo traditionele leefschool. De zich op wandelafstand bevindende traditionele school was de meest vanzelfsprekende keuze, aangezien neefje en nichtje daar gaan, het de grootste en dus ook meest bekende school is.

Ik vond die keuze echter niet zo vanzelfsprekend. In eerste instantie door het katholieke label. Ik ben zelf nooit naar het katholieke onderwijs geweest, we zijn bewust niet voor de kerk getrouwd en we hebben onze kereltjes bewust niet laten dopen. Grote kleine man naar een katholieke school sturen, klopte dus naar mijn gevoel niet.

Maar wat we niet kennen, kunnen we niet beoordelen. We gingen dus begin januari naar de opendeurdag van de katholieke school, speciaal georganiseerd voor toekomstige kleutertjes van de eerste kleuterklas. Eens kijken of we een juist gevoel kregen qua sfeer en nagaan in welke mate dat katholieke label zich uit in de praktijk.

We kregen een toffe ontvangst door een lieve juf, en grote kleine man zou in een kleine klas terecht komen. Allemaal positief. Toen ik polste naar het “katholieke” rolde de juf eens met haar ogen om duidelijk te maken dat dat best meeviel. Toen ik de directeur er over aansprak, volgde een meer genuanceerd verhaal. Hij vertelde dat ze vooral de christelijke waarden uitdragen (niks op tegen), dat het makkelijk is om die waarden aan te leren aan de hand van verhalen over Jezus (kan ik inkomen), dat ze nog kindjes hebben die niet gedoopt zijn (positief, want dan zou grote kleine man geen uitzondering in de groep zijn). Toen ik er echter wat dieper op doorging, bleek dat het regelmatig gebeurt dat ongedoopte kindjes zich in het eerste leerjaar laten dopen omdat ze graag hetzelfde willen als klasgenootjes (al minder positief aangezien niet dopen bij ons een bewuste keuze was), en dat de dag en het middagmaal starten met een soort van dankgebed (hmm, serieus struikelblok voor mij).

Ik hield dus een gemengd gevoel over aan dit bezoek. Het twijfelen en piekeren begon pas echt toen we midden maart naar de opendeurdag van de leefschool gingen. We werden daar zo aangenaam verrast door de organisatie, de sfeer en het concept, dat we de leefschool ook echt als een mogelijk alternatief begonnen te beschouwen.

Zo verschoof de beslissing van wel of niet katholiek onderwijs, naar wel of niet traditioneel onderwijs. Twijfelaar zijnde, ga ik bij dergelijke beslissingen op zoek naar meningen. En de meningen zijn meer uitgesproken over methodescholen dan over het traditionele onderwijs, wat het nemen van een beslissing niet bepaald makkelijker maakte.

Na weken overleggen en nadenken, en een laatste gesprek met de directrice van de leefschool om een aantal twijfels te bespreken, hebben we dan uiteindelijk de laatste dag voor de paasvakantie de knoop doorgehakt. We kozen voor de leefschool en zo werd grote kleine man officieel een “sterretje” (zo noemen ze de jongste kindjes van leefgroep 1). We kregen de week erop al een mail van de begeleidster met wat extra informatie. Grote kleine man konden we alvast voorbereiden op zijn symbool: een trein.

En toen was de cirkel rond. Er staat hier al een jaar een boekentasje te wachten op grote kleine man zijn eerste schooldag (handgemaakt stuk gekregen van Amerikaanse vrienden). Er staan toch wel treinen en sterretjes op zeker. Kan geen toeval zijn 🙂

Deze morgen was het dan zover. Boekentas op de rug en voor het eerst naar school op deze mooie zonnige dag. Er vloeiden traantjes toen hij doorhad dat mama en papa niet bij hem bleven, en op de terugweg had ook mama het moeilijk. Om half 4 stipt stond ik terug aan zijn klasje en bleek dat hij het heel goed had gedaan. Op weg naar huis vertelde hij dat hij patatjes met scampi’s had gegeten 🙂 Als dat geen mooie start is van een hopelijk leuke en onbezorgde schooltijd!