Als tegengewicht voor al dat mannelijk geweld hier bij mij thuis spreek ik één keer per maand af met de meisjes. Ik denk niet dat we nog onder de categorie meisjes vallen, maar als je elkaar kent van je tienerjaren dan gebeurt er iets wonderlijks tijdens het samenzijn waardoor je vanzelf terug een meisje wordt. Of zoiets 🙂

We zijn met z’n zessen. Sommigen onder ons zijn elkaar ooit een tijdje uit het oog verloren, maar door een samenloop van omstandigheden werden we ongeveer tien jaar geleden opnieuw een hecht groepje.

Tijdens die periode hadden we (bijna) allemaal onze eigen stek in Gent, kwamen we wekelijks samen om gezellig te doen, pasta’s te smikkelen en wijntjes te drinken. Er werd gekletst, gelachen, geklaagd, gezaagd en gesprankeld van geluk.

Toen kwamen er de ware mannen in onze levens, verhuisden we naar verschillende provincies, organiseerden we trouwfeesten en/of baarden we kinderen (niet altijd in die volgorde). En voor we het goed en wel doorhadden zagen we elkaar nog amper in vergelijking met vroeger, en werd het organiseren van een avondje meisjes een waar huzarenstukje.

Maar dat is nu dus anders. Sinds september komen we elke eerste dinsdag van de maand samen. De data staan geblokkeerd in de agenda’s, de wederhelften van meisjes met kinderen weten dat ze de avondshift voor hun rekening moeten nemen. De locatie wisselt zodat niet altijd dezelfden half Vlaanderen moeten doorkruisen. En kijk, we zijn nu bijna een jaar verder en het systeem werkt. Er wordt terug gekletst, gelachen, geklaagd, gezaagd en gesprankeld van geluk!