Onze grote kleine man is fan van Pipi Langkous. Vooral die ene film met de piejaten (piraten). De platte lichtbak kan hem nochtans met weinig boeien. Ik merk het verschil goed met kleine kleine man. Die zit al sinds hij deftig rechtop kan zitten gefascineerd mee te kijken, terwijl grote kleine man het amper vijf minuten aan een stuk uithoudt.

Zelfs de welbekende Pixar-film met bliksemsnelle auto’s waarvan alle kleine kereltjes die ik ken fan zijn, bekoort hem slechts matig. Pipi Langkous en de piejaten daarentegen kijkt hij zonder problemen volledig uit, waarbij in een ideale wereld mama de stukjes zonder piejaten zou doorspoelen. Elke keer als ze uit beeld verdwijnen vraagt hij “mama, piejaten nu?” wat de verkorte versie is van “mama, waar zijn de piraten nu?”.

Bovendien kijken we hier de real stuff, de Zweedse Pipi, want superman bracht de piejaten-dvd mee van zijn jaarlijkse business-trip naar Noorwegen. Maakt grote kleine man, en ondertussen ook ons, niets uit dat we er geen snars van begrijpen. We zingen het piejatenlied zelfs al mee als echte Zweden!