Ik vertelde al over die gezellige avond met één van de meisjes, die ene die extra, dubbel, speciaal bijzonder is voor mij. Ik ga ze hier niet als de “beste vriendin” bestempelen, want dat heb ik altijd al een vervelend label gevonden, al sinds de lagere school eigenlijk, waar ik ruzie kreeg omdat ik alle aanvragen tot benoeming van beste vriendin enthousiast bevestigde.

Dat ze bijzonder is, zag ik klaar en duidelijk toen ze de allereerste dag van tweede kandidatuur als nieuweling de aula binnenstapte (exact 15 jaar geleden). Eerste kandidatuur was haar niet bevallen dus verhuisde ze. Ik wist onmiddellijk dat ik haar beter wilde leren kennen en al gauw waren we een onafscheidelijk duo. We zaten alle lessen naast elkaar, deden alle opdrachten samen, dwaalden samen rond op de campus, hingen samen aan de toog, zaten samen op de fiets (ik achterop), zaten samen op kot, deelden de badkamer op de gang, … Kortom, zag je de ene dan zag je gelijk ook de andere.

Door een reeks toevalligheden kwamen we dan ook nog eens op dezelfde job terecht, hadden we elk onze eigen stek in dezelfde stad, vertoefden we op en naast het werk in elkaars gezelschap en verkenden we eilanden tijdens zomervakanties. Het ene al wat groter dan het andere. Het waren turbulente jaren waarin we met veel plezier 1000 keer dezelfde gesprekken voerden over onbeantwoorde liefdes, stukgelopen relaties, al dan niet beschamende blunders, euforische ervaringen, tekorten en overschotten aan kilo’s.

Ze was de eerste die ik smste op de avond dat het iets meer werd tussen mij en superman. Als mijn getuige gaf ze ons het allermooiste trouwcadeau door samen met familie en vrienden een onvergetelijke viering in elkaar te steken. Jef kwam op haar verjaardag ter wereld.

In mijn herinneringen aan al deze jaren staat ze telkens aan mijn zijde, of ik aan haar zijde. Ik heb haar zo graag. Ze opende mijn gesloten boek. Ze weet alles, alles, alles van mij, de diepste geheimen, de meest genante verhalen, en ze zorgt er voor dat je ze even makkelijk kan vertellen als de doordeweekse verhalen. Ze luistert in de eerste plaats en als toemaatje schud ze bedenkingen en adviezen uit haar mouw waar je – in de goede zin van het woord – stil van wordt …

De laatste drie jaar van onzer beider levens waren alles omwentelend. Superman en ik werden papa en mama en zij verloor in diezelfde periode eerst haar papa en toen ook haar mama. Qua emotioneel spectrum kan dat wel tellen. Zo ingrijpend, zo verschillend, voor mij, voor haar, voor ons. Maar ze gaat er voor, in alles. In haar verdriet, in haar blijdschap, in haar zoektocht naar “geluk”. Ik bewonder haar omdat ze telkens weer haar gevoel volgt, ondanks het onbegrip waarop haar beslissingen soms stuiten.

Het klinkt allemaal zo serieus, maar bovenal kan ze me eigenlijk heel hard aan het lachen brengen. Het soort van lachen waarbij je je buik moet vasthouden. Met twee handen.