Gisteren deden wij van babysit op de kindjes van mijn kleine zus. Jef en Tuur vonden het bezoek van Aaron en Enna geweldig! Lekker druk was het. Drie jongens en een meisje tussen 4,5 en 2 jaar, dat geeft (nog meer) leven in de brouwerij. Ik wandel even met u door ons gevuld programma: er werd rustig gestart met een bordje spaghetti eten, vervolgens overgegaan tot het uitmesten van ons kippenhok, een korte stop ingelast in de zandbak en op de schommel, enthousiast plasticineworsten gedraaid, vlijtig auto- en treinbanen gebouwd, geconcentreerd gepuzzeld, en afgerond met het bakken van een stapel pannenkoeken.

Doorheen al die gezellige drukte en sprankelende levendigheid valt als jongensmama me dan toch de rust van zo’n meisje op. Miljaar, wat is me dat toch een verschil. En pas op, onderschat haar niet, ons Enna kan binnen de categorie meisjes als een wilde brok gedefinieerd worden. Dat effect hebben de drie jongens wel op haar, maar toch is het een wereld van verschil. Dat kruipt op ons langharig tapijt, samen met een knuffeltje, onder een dekentje. Ligt wat rond te kijken en valt uiteindelijk in slaap voor het warm stoofke.

Mijn mond valt daar wagenwijd open van. Mijn kadetten moeten al ongeveer 39° koorts hebben vooraleer dat op vrijwillige basis zou gebeuren. Kleine schattige Enna had er geen last van dat ondertussen de jongens ons kot aan het afbreken waren 🙂 Of zou één jongen en drie meisjes net het omgekeerde effect geven?